Het gelijk...............

In mijn vorige bijdrage gaf ik u een doorkijkje in de achterkamer van de gemeenteraad van Westerveld: een bestuurscultuur die op sektevorming gelijkt.
Dit berichtje is daarop een vervolg. Voor een volledig beeld dus nog even naar mijn vorige bijdrage.

Naast het uit zicht houden van de graaierij van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda die het fractiebudget van Gemeentebelangen destijds benutten om het eigen budget naar een hoger plan te tillen is de gang van zaken ten aanzien van raadsbesluiten uiterst betreurenswaardig.

Dat bleek tijdens de hoorzitting van de commissie van advies voor bezwaarschriften die zich deze week over mijn bezwaarschrift en het verweer daartegen van onze gemeenteraad heeft gebogen.

De Raad werd tijdens de zitting vertegenwoordigd door haar voorzitter en de griffier.
De zitting kwam overigens kort nadat zij werd geopend al snel weer tot een einde.

De reden daartoe vormde de verklaring van de voorzitter van de raad, dat “het gevraagde document er niet is en dus niet kan worden verstrekt”.

Een voor de gemeenteraad uiterst pijnlijke constatering: er is – ondanks deze brief – geen enkel rechtsgeldig raadsbesluit dat de inhoud daarvan dekt. De oorzaak is mogelijk het Nationale Park van Drenthe. Men kan soms door de vele bomen het bos niet meer zien en maar desondanks kennelijk toch het bos in gestuurd worden!

Voor alle duidelijkheid: nogmaals het klaagschrift dat begin dit jaar (dus nu bijna een jaar geleden) werd verzonden.

Over volksvertegenwoordigers die controle zouden moeten uitoefenen op het dagelijks bestuur van onze gemeente wil ik het nu maar niet meer hebben.

"Eerlijk duurt het langst". Ook ten aanzien van het asociale declaratiegedrag van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda. Geduld is een schone zaak.......................

U bent overigens in maart volgend jaar in de gelegenheid uw mening kenbaar te maken.
Maar dat wist u al.

Wordt vervolgd.

Een kijkje in de achterkamer van de gemeenteraad

Omdat de gang van zaken mij destijds niet kon bekoren stuurde ik op 28 januari 2013 dit klaagschrift naar de gemeenteraad.

Na enig geduld te hebben betracht ontving ik begin juni 2013 het bericht, dat de raad had besloten mijn klacht niet in behandeling te nemen. U kunt er hier kennis van nemen.

Omdat voor zover ik kon zien mijn klacht op geen enkele raadsagenda was terechtgenomen besloot ik de gemeenteraad dit WOB-verzoek te doen toekomen.

Bij brief van 29 augustus 2013 ontving ik het besluit op het WOB-verzoek.

Het geeft een onthutsend beeld van de politieke besluitvorming in onze gemeente:

de raadsgriffier schrijft een concept-brief en vraagt de raadsleden hierop te reageren want “anders moet de voorzitter een (spoed)vergadering uitschrijven”.

Kortom: het “raadsbesluit” werd niet via het reguliere protocol in het openbaar gekomen maar gewoon in de niet-openbare achterkamer via briefjes.

En toen ik de procedure onder de loupe nam dacht ik onwillekeurig: hoeveel raadsbesluiten zijn er op deze manier nog meer tot stand gekomen? Buiten medeweten van betrokkenen en de burgerij om? Eén ding is zeker: van openbaar bestuur is in Westerveld slechts ten dele sprake.

En dus was het indienen van een bezwaarschrift een voor de hand liggend besluit.

Hierbij doe ik u het verweerschrift van de raad toekomen.

Vooral de tweede alinea op de tweede bladzijde zegt alles: het is een beschrijving en niet meer dan dat. Het raadsbesluit is niet. De achterliggende correspondentie is er wel en geeft een verrassend doorkijkje in de achterkamer van de raad. Aardig is ook, dat in het verweerschrift meermalen wordt gesproken van een “beschikbaar” document. Het gevraagde raadsbesluit behoort daartoe kennelijk niet.

Tenslotte deed de heer Donner de raadsvoorzitter deze brief toekomen.

De stelling van de voorzitter van de gemeenteraad, dat de mandaatverlening door de raad tot het afdoening van WOB-verzoeken met zich meebrengt dat de Gemeentewet – ondanks een aanwijzing van de minister van BZK – niet behoeft te worden gevolgd is het waard aan de bestuursrechter te worden voorgelegd.

Wordt vervolgd.

Bestuurlijke kwaliteit

Ik kom nog even terug op mijn bericht op dit blog van 4 oktober j.l. dat als titel droeg:

“Een brevet van onvermogen...” 

Dat de toekenning van het brevet terecht was blijkt uit het volgende:

Uit een bericht van de Raad van State  en de gronden voor het hoger beroep bleek duidelijk, dat het de gemeenteraad van Westerveld was die hoger beroep aantekende tegen het vonnis van de rechtbank Noord-Nederland teneinde de inhoud van het onderzoeksrapport van Deloitte inzake de zakkenvullerij van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda niet geheel openbaar behoeven te maken.  

Omdat ik geen (openbaar en dus rechtsgeldig) besluit op de agenda van de raad had aangetroffen dat tot het instellen van hoger beroep had besloten deed ik de raad dit WOB-verzoek toekomen.

Toen de wettelijke besluitvormingstermijn was verstreken stelde ik de raad in gebreke om althans enig zicht op een spoedig antwoord te krijgen en desnoods de kwestie rechtstreeks bij de bestuursrechter te kunnen aankaarten.

Onlangs bereikte mij dit antwoord: het betreffende raadsbesluit bestaat domweg niet!

En dat zegt iets over  de bestuurlijke kwaliteit in Westerveld...........................

Het hoger beroep werd door de advocaat namens de raad op de dag vóór het verlopen van de beroepstermijn ingediend.

De besluitenlijst van het college van B&W van 17 september 2013 laat zien dat de raad feitelijk onbevoegd was hoger beroep in te stellen. Deze brief bevestigt dat.

Door het niet geheel openbaar maken van het onderzoeksrapport naar de handel en wandel van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda in relatie tot het fractiebudget en de handel en wandel van de daarbij bestuurlijk verantwoordelijke wekt in ieder geval de schijn van belangenverstrengeling.

Het wordt tijd dat ook daarnaar onafhankelijk onderzoek plaatsvindt.

In "zelfreinigend vermogen" heb ik het vertrouwen al lang geleden verloren.

Wordt vervolgd.

De reiskosten van burgemeester Jager

Soms zijn er kwesties die te klein zijn als tafellaken te dienen maar die anderszins te groot zijn om als servet door het leven te gaan. Het gaat om het volgende:

Onlangs ontving ik op mijn (WOB)-verzoek onder meer de reiskostendeclaraties van de leden van het college van burgemeester en wethouders van onze gemeente Westerveld.

Nu zijn reiskostendeclaraties wel meer onderwerp van discussie geweest en dus kan er nog wel één casus bij.

Het gaat onder meer om deze declaratie.

U kunt zien dat er op 15 december woon-werkverkeer werd gedeclareerd. Daar is niets mis mee ware het niet dat aan de achterkant van het formulier de reis Appingedam – Diever zij het via Emden nogmaals werd opgenomen om voor vergoeding in aanmerking te komen. Als men deze gang van zaken voor het eerst opmerkt is de eerste gedachte: “foutje”. Het betreft immers 'maar' ca. 80 km.

Maar als men dan deze declaratie beziet wordt het toch bedenkelijker. Ook op deze opgave is er op de dag van het VNG-jubileum congres sprake van reiskosten woon-werkverkeer. Wellicht is goed verklaarbaar waarom de burgemeester eerst Appingedam - Vledder visa versa is gereist om vervolgens van Appingedam via Diever naar Den Haag te gaan. Het verschil in kilometers bedraagt nu echter 172.  

Bij deze declaratie geloof ik niet langer in toeval.

In de controle op de declaraties van het college overigens ook niet. Voorgaande drie opgaven zijn goedgekeurd door een ondergeschikte t.w. de gemeentesecretaris. Ook hij kan daardoor verantwoordelijk worden gehouden.

De declaraties van de raadsfracties ten laste van de fractiebudgetten worden thans door een accountantsbureau op rechtmatigheid gecontroleerd.

Uit de rapportage daarvan blijkt dat een dergelijke controle misverstanden bespreekbaar maakt en misverstanden uit de weg ruimt. 

Eerder sprak ik in deze berichtenreeks van een gemiste kans en hield een pleidooi om ook de declaraties van de leden van het college van B&W aan een dergelijke onafhankelijke controle te onderwerpen.

Dat doe ik nu nog eens. De praktijk bewijst dat de noodzaak daartoe.

Wordt vervolgd.

Het onderzoek van Deloitte DFS

Vorige week ontving ik een besluit op mijn WOB-verzoek mij alle documenten te doen toekomen over het besluitvormingsproces dat resulteerde in het rapport van bevindingen over de graaierij van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda. Want dat het in deze casus om pure graaierij en fraude gaat werd uit het bijgesloten e-mailverkeer wel duidelijk.

Ook werd duidelijk, dat burgemeester Jager de finale beleidsverantwoordelijkheid draagt.

Hij en niemand anders was steeds de laatste schakel in de keten van de besluitvorming. Aan hem is te wijten, dat de "volksvertegenwoordigers" De Haas en Wiarda nog steeds vrijuit gaan.

Uit een analyse van het e-mailverkeer blijkt onder meer, dat Deloitte begin januari 2011 alle relevante verordeningen en deze fractieverantwoording van Gemeentebelangen opvroeg.

Nader beschouwd is het document een samenvatting van hetgeen ik eerder bekend maakte. Vergelijkt u de verantwoording met dit document. Wat opvalt is, dat op de fractieverantwoording de datum en de ondertekening ontbreken. Ook is niet aangegeven wie deze lijst heeft ingevuld. Uit dit document blijkt, dat de fractieverantwoording is aangeleverd door het team Belastingen en Financiën.

Op grond hiervan kan de conclusie worden getrokken dat dit team de fractiedeclaraties bundelde in een gemeentelijk format.

Op 2 februari 2011 vroeg Deloitte zich af op grond waarvan in weerwil van artikel 99 van de Gemeentewet er toch vergoedingen (aan Inge Wiarda) waren uitbetaald. Een week later kwam het antwoord: we dachten dat …............ Kennelijk was dat een foutje. Zie ook mijn eerdere toelichting bij de declaraties en detail.

Nog even later vraagt Deloitte hoe de controle op de declaraties is uitgevoerd.

Op 13 februari 2011 wordt het antwoord op deze vraag na overleg met burgemeester Jager vastgesteld. Kennelijk was er sprake van een gevoelige kwestie.

Op 21 februari 2011 vindt wederhoor plaats met ambtenaren van de gemeente Westerveld. Omdat de afdeling Belastingen en Financiën kennelijk de controle deed ligt het voor de hand dat dit team zich moest verantwoorden. Daarna is het rapport voor een weerwoord naar de fractie van Gemeentebelangen gestuurd. Maar liefst drie weken later werd het concept-rapport vastgesteld.

Terzijde wordt opgemerkt dat – als alles volgens de regels was verlopen – een fractie er geen drie weken over hoeft te doen om een dergelijk gevoelige zaak af te doen.

Mijn conclusie luidt dan ook dat de gelegenheid de dief maakt en dat de gang van zaken stilzwijgend door het bestuur van de gemeente Westerveld werd en nog steeds wordt goedgekeurd.

Wordt vervolgd

Nogmaals: de commissie Stiekem.............

Nu het weerwoord van de gemeenteraad van Westerveld op mijn commentaar in het hoger beroep bij de Raad van State in de kwestie van de zelfverrijking van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda waarover Deloitte een rapport uitbracht vooralsnog uitblijft ontving ik namens de raad een beschikking met betrekking tot de presidiumdocumenten over 2012.  

Vergeleken met de presidiumstukken over 2011 is er enige vooruitgang geboekt: de personen die al dan niet bij het beraad aanwezig waren worden nu wèl in het verslag genoemd.

Voor wat betreft het overige is er niets veranderd.  

Het verslag van de bijeenkomst van 5 september 2012 gaat hier bij. Zwart overheerst.

Toch kunt u aan de hand hiervan vaststellen dat er in deze achterkamer van het gemeentehuis politieke besluiten worden genomen.

Zie agendapunt 4: het presidium gaat accoord met de non-bespreking in de raad van de benoeming van een lid in het algemeen bestuur van de Eems-Dollard Regio en loopt op deze manier een openbare vergadering van een raadscommissie gewoon voor de voeten.

Bij agendapunt 8 komt de verantwoording fractievergoeding over 2012 aan de orde.

Wat opvalt is dat de graaiende “fractievoorzitter” De Haas niet aanwezig is. Toeval?

Hetgeen verder te noteren valt is, dat de fractie Gemeentebelangen per aangetekende brief de gelegenheid wordt geboden om alsnog hun verantwoording voor de fractie uitgaven op tafel te brengen. Kennelijk was dat tot dan in onvoldoende mate geschied hetgeen overigens niet vreemd is als er iets te verbergen valt en men de raadsleden De Haas en Wiarda persoonlijk kent.

Voorts is de laatste zin van het verslag opvallend die in ieder verslag van de bijeenkomsten van het presidium voorkomt:

“ Na afloop van de vergadering praat de burgemeester de fractievoorzitters bij over vertrouwelijke onderwerpen.”

Aldus rijst het beeld op van volksvertegenwoordigers die hun opvattingen niet in het openbaar kenbaar wensen te maken en een burgemeester die ook zijn kant van de medaille niet in alle openheid wenst te uiten er daarmee feitelijk de volksvertegenwoordigers indirect onder druk zet door per saldo begrip te vragen voor onderwerpen die in de toekomst (politieke) problemen zouden kunnen veroorzaken. Een soort van politieke achterkamermassage  op voorhand zonder verslaglegging.

En alles dus stiekem........

Wordt vervolgd.

Brevet van onvermogen............

Oplettende volgers weten, dat ik begin september dit bericht gedateerd 9 september 2013 van de Raad van State ontving: de gemeenteraad van Westerveld heeft hoger beroep aangetekend tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland teneinde de inhoud van het onderzoeksrapport van Deloitte inzake de zakkenvullerij van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda niet geheel openbaar behoeven te maken.

Een oplettende volger uit het Westen des lands maakte mij attent op punt 15 van de besluitenlijst van het college van B&W van 17 september 2013.

Het ziet er dus naar uit, dat er voordat er een bestuursbesluit ter tafel lag op voorhand reeds hoger beroep werd aangetekend.

Het is voorts spijtig, dat het volledige artikel 160/1 lid f van de Gemeentewet niet in het besluit is opgenomen. Dit luidt namelijk:

f. te besluiten namens de gemeente, het college of de raad rechtsgedingen, bezwaarprocedures of administratief beroepsprocedures te voeren of handelingen ter voorbereiding daarop te verrichten, tenzij de raad, voor zover het de raad aangaat, in voorkomende gevallen anders beslist;

Het venijn zit zoals altijd in de staart: tenzij de raad anders beslist. En dat is niet gebeurd.

Het college is dus het bevoegde bestuursorgaan om hoger beroep in te stellen. Maar ook daarvan is geen sprake. Als u nog even naar het bericht van de Raad van State kijkt dan blijkt daaruit, dat het de gemeenteraad is die hoger beroep heeft ingesteld.
Volgens voorvermeld artikel van de Gemeentewet had de raad eerst een rechtsgeldig besluit moeten nemen om het college het recht te ontzeggen hoger beroep aan te tekenen. En dat is voor zover ik vermag te zien niet gebeurd.

Daarbij komt nog dat de gronden voor het hoger beroep volgens de eerste alinea daarvan door de advocaat-gemachtigde van de raad van de gemeente Westerveld zijn ingediend.

Kortom: in deze procedure spelen onze volksvertegenwoordigers de merkwaardige rol van de vlag die de lading moet dekken..........
Alles voor de raad maar – in strijd met de wet – niets door raad. De raadsleden lopen slechts achter de feiten aan en worden kennelijk eveneens voor voldongen feiten gesteld.

Daarmee is de gevolgtrekking gerechtvaardigd, dat de gemeenteraad in Westerveld uiteindelijk zonodig slechts bij het kruisje mag tekenen.


Wordt vervolgd.

Bezwaarschrift tegen raadsbesluit

Ik zal het deze keer kort houden. 

De ingesloten documenten kunnen naar mijn inschatting tot meer dan voldoende tot gespreksstof dienen.

In mijn vorige berichtje heb ik u al laten weten dat de gemeenteraad het vonnis van de onafhankelijke rechter deels naast zich heeft neergeld. Het vuur kwam kennelijk te dicht aan de schenen. De raad nam dus dit besluit.

En omdat de Algemene Wet Bestuursrecht ook op dit overheidsbesluit van toepassing is staat daartegen bezwaar en beroep open.

Vanzelfsprekend heb ik inmiddels bezwaar tegen het raadsbesluit aangetekend.

Als u deze link “bezwaarschift” volgt kunt u kennis nemen van de inhoud die wat mij betreft voor zich spreekt.

Wordt vervolgd.

Hoger beroep

In mijn vorige berichtje heb ik u het raadsbesluit aangereikt na het vonnis van de bestuursrechter waarbij voor de zoveelste keer slechts een tipje van de sluier werd opgelicht. Maar kennelijk staan er nog zaken in het rapport die de fraudekwestie van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda in een voor hen en anderen ongunstig daglicht stellen. Vanzelfsprekend zal ik opnieuw bezwaar tegen dit besluit aantekenen.

Hierbij kunt u kennis nemen van de argumenten die de gemeenteraad heeft gemeend te moeten gebruiken om De Haas en Wiarda verder uit de wind te houden ondanks dat de inhoud van het raadsbesluit een beeld verschaft waaruit belangenverstrengeling en fraude helder naar voren komen.

Ik zal nu niet volledig ingaan op de argumenten van de raad in hoger beroep simpelweg omdat het nu eenmaal tijd kost met de materie zorgvuldig om te gaan.

Maar duidelijk is wel, dat er nu kennelijk nog twee hoofdzaken aan de orde zijn: het oordeel van het team Financiën en Belastingen is kennelijk te belastend om aan de openbaarheid prijs te geven. Dat dit oordeel rijkelijk laat komt lijkt mij nu ook duidelijk.

In de tweede plaats is de raad van mening dat de rechter haar werk niet goed heeft gedaan: zie het argument bij 23. De raad beoordeelt dus het functioneren van de onafhankelijke rechter en keurt dat af.

Volgens de rechter zouden een aantal passages openbaar kunnen worden gemaakt en moeten dat ook. Weigering zou evenwel nog kunnen op andere dan in de Wet Openbaarheid van Bestuur genoemde gronden.

Als u nog even de moeite neemt naar de inhoud van het raadsbesluit te kijken worden er op bladzijde 5/5 juist twee argumenten genoemd die direct op twee artikelen van de WOB gebaseerd zijn. Dit is dus niet conform het vonnis van de rechtbank.

Het argument dat De Haas en Wiarda door het openbaar maken van het Deloitte-rapport onevenredig zouden worden benadeeld wordt (nog) niet als beroepsgrond bij de Raad van State aangevoerd terwijl de gemeenteraad dat argument wel gebruikt.

De bescherming van De Haas en Wiarda lijkt langzaam maar zeker minder te worden.

Wordt vervolgd.

Raadsbesluit na rechtbankvonnis

Helaas moet ik u nogmaals berichten dat de gemeenteraad van Westerveld in weerwil van het vonnis van de rechtbank in Assen blijft weigeren volledig openheid van zaken te geven in de resultaten van het onderzoek van Deloitte naar de declaratiefraude van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda. Dit moge blijken uit dit bericht dat ik onlangs ontving.

Volgens de bladzijden 3 en 4 daarvan blijkt uit het Deloitte-rapport helder, dat het familiebedrijf De Haas en Wiarda wel degelijk een greep heeft gedaan in de fractiekas van Gemeentebelangen.

Uit de opsomming blijkt overduidelijk dat er door de dubbelfunctie van Inge Wiarda (raadslid en secretaris van de kiesvereniging Gemeentebelangen) sprake was van belangenverstrengeling.

Welke andere fractie in de raad declareerde in 2009 bijna € 1800,- voor cartridges, papier en postzegels? Een snelle rekensom leert, dat men voor € 400,- ongeveer 80.000 vellen papier krijgt! Dat zijn er gemiddeld meer dan 1500 afdrukken per week! Gaat er dan bij niemand een lampje branden?
Voorts: welke fractie declareerde meer dan € 1200,- voor de website van hun kiesvereniging? Hiervan werd overigens € 900,- als “administratiekosten” gedeclareerd door Wiarda persoonlijk. Nog afgezien van de kilometerdeclaratie van Wiarda (die zij maakte in haar functie van secretaris van de kiesvereniging) waren de declaraties voor representatie en lidmaatschappen reeds verdisconteerd in haar onkostenvergoeding als raadslid.  

Ik geef u in overweging dit overzicht nog eens naast de opgave in het Deloitte-rapport te leggen. Het is onbegrijpelijk dat er op 28 maart 2011 geen consequenties uit het Deloitte-rapport zijn getrokken.

In het bericht is voorts vermeld:

“Openbaarmaking van de passages zou tot een onevenredige benadeling van de leden van de voormalige fractie van Gemeentebelangen leiden, die niet opweegt tegen openbaarmaking van die passages.”

zonder overigens inhoudelijk aan te geven waaruit dit nadeel bestaat.

Daarmee geeft de raad onomwonden aan, de raadsleden J.Y.P. de Haas en I.Wiarda te beschermen.

Door het niet aan de openbaarheid prijsgeven van de volledige rapportage de schijn wordt gewekt dat de beide raadsleden – mogelijk ingegeven door politieke opportuniteit – door hun politieke collega's worden beschermd.

Immers: als er geen fraude is gepleegd is er geen enkele reden het rapport niet openbaar te  maken tenzij in het rapport de bedrijfsvoering van de gemeente wordt mede aangewezen als reden waarom beide raadsleden ondanks een wettelijke onkostenvergoeding ook het fractiebudget gebruikten om de onkosten van de kiesvereniging te drukken en hun eigen onkosten ten tweede male soms zelfs zonder bewijsmiddelen te declareren en uitbetaald te krijgen.  

Overigens: niemand is gehouden te stelen ondanks het feit dat daartoe gelegenheid is.

De stellingname van de gemeenteraad op blz. 5 leidt tot de slotsom, dat openbaarmaking van de thans niet-openbare gedeelten van hoofdstuk 6 onvermijdelijk leidt tot een strafrechtelijke vervolging van De Haas en Wiarda. Dat is overigens niets nieuws.

Daarbij komt, dat de stellingname als zou er sprake zijn van onevenredige benadeling van collega raadsleden op zich reeds de schijn van belangenverstrengeling en nepotisme wekt waarmee naar mijn opvatting het belang van een individu boven het algemeen belang van een onkreukbare overheid wordt gesteld.

Het voorgaande is flagrant in strijd met het integriteitsbeginsel van het openbaar bestuur waarmee de gemeenteraad een integriteitsmotie

“ overwegende dat voor elk gemeenteraadslid, en daarmee ook voor de leden van de gemeenteraad van Westerveld, integer handelen een hoofdvoorwaarde is voor het op een geloofwaardige en vertrouwenwekkende wijze functioneren als volksvertegenwoordiger”

die in het verleden raadsbreed werd ondersteund tot een wassen neus heeft gemaakt.

Wordt vervolgd.

Hoger beroep

Helaas moet ik u berichten dat de gemeenteraad van Westerveld in weerwil van het vonnis van de rechtbank in Assen blijft weigeren volledig openheid van zaken te geven in de resultaten van het onderzoek van Deloitte naar de declaratiefraude van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda. Ook thans nog wordt voor zover ik kan zien beide raadsleden in de sfeer van "we vergeven hen want ze wisten niet wat ze deden" een collegiale beschermende hand boven het hoofd gehouden. 

Het voorgaande blijkt ook uit de gang van zaken tijdens de laatste vergadering van de gemeenteraad. Daar kwam een voorstel aan de orde om uitvoering te geven aan het vonnis van de rechtbank. Het raadsvoorstel werd echter niet openbaar gemaakt maar was ter inzage bij de griffier gelegd zonder dat deze gang van zaken overigens in strijd met artikel 19 van de Gemeentewet in een openbare publicatie bekend was gemaakt. Pure manipulatie dus. Over behoorlijk openbaar bestuur zal ik het nu niet hebben.

Onlangs ontving ik deze mededeling van de Raad van State.

Als in ogenschouw wordt genomen dat een hoger beroep binnen een termijn van 6 weken na de de uitspraak van de rechtbank moet zijn ingediend zou de gemeenteraad dus voor 20 augustus j.l. tot het indienen daarvan moeten hebben besloten. Alleen: de raad is na 2 juli 2013 niet meer in een openbare vergadering bijeen geweest.…........  

Omdat het zeker van belang is te weten hoe dergelijke raadsbesluiten tot stand komen heb ik de raad via een WOB-procedure alsnog om een terzake rechtsgeldig raadsbesluit gevraagd.

Tot nu toe heb ik gemeend u de volledige uitspraak van de rechtbank in Assen te kunnen onthouden omdat ik van oordeel was dat de fraudekwestie van De Haas en Wiarda na de uitspraak van de rechtbank waarbij de gemeenteraad in het ongelijk werd gesteld een einde zou krijgen.

Nu dit door het instellen van een hoger beroep niet het geval blijkt doe ik u allen hierbij het volledige vonnis van de rechtbank toekomen zodat u daarvan persoonlijk kennis kunt nemen.

Wordt vervolgd

Nogmaals: burgemeester Jager........

Op 28 januari 2013 deed ik de gemeenteraad dit klaagschrift toekomen.

De afdoening heeft zoals u ziet geruime tijd gevergd. Zo moest ik uit een brief van de Nationale Ombudsman vernemen dat mijn klaagschrift niet was ingeboekt en dus niet door de raad was behandeld.  Inmiddels heeft de bestuursrechter echter uitspraak gedaan en de gemeenteraad in het ongelijk gesteld.

Bij brief van 30 mei 2013 ontving ik uiteindelijk dit besluit van de gemeenteraad van Westerveld. Omdat voor zover mij bekend het klaagschrift niet op een raadsagenda was gezet en verder ook niet in het openbaar of in een besloten zitting was behandeld verzocht ik de gemeenteraad mij een rechtsgeldig afschrift van dit besluit te doen toekomen.  

Vorige week ontving ik deze brief namens de gemeenteraad.

Hoewel ik heb verzocht om een rechtsgeldig afschrift van het raadsbesluit waarin werd geweigerd mijn klacht in behandeling te nemen is mij thans voor zover ik kan zien slechts een beschrijving van de procedure verstrekt.  

De conclusie moet dus feitelijk luiden dat er geen rechtsgeldig raadsbesluit bestaat.

De brief geeft evenwel een doorkijkje hoe er met de rechten van burgers wordt omgegaan en de Gemeentewet als “niet relevant” terzijde wordt gelegd.

De wetgever heeft de keuze een raadsvergadering om bijeen te roepen gelegd bij òf de burgemeester òf bij een gezelschap ter grootte van éénvijfde van het aantal raadsleden.
De burgemeester echter liet aan de raad over “als u zich niet in het concept kunt vinden” al dan geen raadsvergadering bijeen te roepen en onttrok zich daarmee aan de eigen verantwoordelijkheid conform art. 17:2 van de Gemeentewet.

Het was derhalve de burgemeester zelf die verantwoordelijk is voor het besluit de leden van de raad niet (schriftelijk) bijeen te roepen. De raadsleden zijn dus niet bij elkaar geweest om in het openbaar te vergaderen zoals de wet voorschrijft. Van een besloten vergadering was ook geen sprake want daartoe moet een raadsmeerderheid eerst besluiten. En dus is kennelijk “de digitale achterkamerprocedure” opgetuigd.  

Van een (openbare) stemming conform deze wet is derhalve geen sprake geweest; van openbaar bestuur is in het geheel geen sprake. Als er geen WOB-verzoek zou zijn ingediend was het "besluit" geruisloos in het niet verdwenen. In casu is er dus geenzins sprake van een rechtsgeldig raadsbesluit sterker nog: er is sprake van een kluitje in het riet. 

Tenslotte schrijft de Gemeentewet voor, dat stukken die van de raad uitgaan door de burgemeester worden ondertekend en door de griffier mede worden ondertekend. Dit “besluit” is alleen door de voorzitter van de raad ondertekend. De burgemeester van Westerveld is getuige de inhoud van deze brief hierop al eens eerder gewezen. Het besluit van 29 augustus 2013 kenmerk 13/12446 is dus mogelijk niet meer dan een berichtje over de procedure die is gevolgd. Desondanks geeft de voorzitter van de raad aan dat het berichtje open staat voor bezwaar en beroep. We zullen het zien.

Wordt vervolgt.

Nogmaals: WOB-verzoek

Hoewel naar mij oordeel het WOB-verzoek om informatie van 22 juni 2013 helder is geformuleerd ontving ik alleen een overzicht van de kosten van dienstreizen en van woon-werkverkeer.

Het voorgaande was reden tegen dit besluit bezwaar aan te tekenen en een nieuw WOB-verzoek in te dienen met een verwijzing naar de rechtspositieregelingen die op de leden van het college van toepassing zijn.

Onlangs ontving ik dit besluit van het college van burgemeester en wethouders.

In de tweede alinea van dit besluit staat, dat het verzoek van 25 juli 2013 gelijkluidend is met het eerdere verzoek. Dit nu is aantoonbaar onjuist. Het tweede verzoek werd volledigheidshalve aangevuld met een verwijzing naar de relevante rechtspositieregelingen.

Het besluit van het college van 22 augustus j.l. geeft in de eerste alinea daarvan op blz. 2 weer, dat verzocht is om afschriften van onkostendeclaraties en uitbetaalde vergoedingen aan de leden van het college conform de rechtspositieregelingen.

Het college onderschrijft vervolgens, dat onvoldoende aan mijn eerste verzoek tegemoet werd gekomen. Oppervlakkig beschouwd is dat winst.

In de derde alinea van het besluit is er sprake van “een overzicht van gedeclareerde onkosten en verstrekte vergoeding ten behoeve van het college.”

Het voorgaande is niet conform mijn WOB-verzoek van 25 juli 2013 waarin verzocht werd om “afschriften van onkostendeclaraties en uitbetaalde vergoedingen aan de leden van het college.”

Het verschil wordt reeds in dit factuur duidelijk: het college heeft als college gesprekken gevoerd.

Het college geeft wel eens een blommetje weg of deelt gebak uit. Daar is weinig mis mee.

Maar het voorgaande heeft natuurlijk niets van doen met de inhoud van de rechtspositieregelingen van de burgemeester of de individuele wethouders.

Zelfsturende teams zijn niet altijd de oplossing van een leiderschapsprobleem.

En dus zit er weinig anders op dan opnieuw bezwaar in te dienen; een onnodige en beschamende gang van zaken.

De declaratiefraude van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda zorgt in elk geval ook thans nog voor voor ambtelijke en politieke werkgelegenheid. Het kost een paar centen maar daar heb je dan ook niets voor.

Wordt vervolgd.

Het besluitvormingsproces fraudeonderzoek

Op 9 juli 2013 deed de rechtbank Noord-Nederland uitspraak in mijn beroep tegen de weigering van de gemeenteraad van Westerveld volledig openheid te geven in de resultaten van het onderzoek naar de declaratiefraude van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda.

In het vonnis stelde de rechtbank, dat de documenten over het besluitvormingsproces dat aan het rapport vooraf ging om de onderzoeksopdracht aan Deloitte te gunnen niet kunnen worden gerekend tot het WOB-verzoek mij deze rapportage onverkort te beschikking te stellen.

In een rechtsstaat dient het vonnis van een rechtbank vanzelfsprekend te worden worden gerespecteerd. 

Maar onvolkomenheden kunnen worden aangepast en wat niet is kan nog komen.

En dus ontving de gemeenteraad direct na de uitspraak van de rechtbank dit WOB-verzoek om alsnog de betreffende documenten aan de openbaarheid prijs te geven.

Kortgeleden ontving ik deze brief waarin wordt vastgesteld dat de gemeenteraad geen kans heeft gezien zich aan de wettelijke beslistermijn te houden. Als onderbouwing van het besluit wordt feitelijk gesteld de gemeenteraad bij de uitoefening van zijn taken geen rekening heeft gehouden met vakantieperioden en het aantal WOB-verzoeken dat de gemeenteraad kan bereiken. Kortom: de organisatie schiet gewoon tekort en daarvoor is de raad – omdat hij zijn eigen huishouding voert – zelf verantwoordelijk. Ik kan u geruststellen: daarvan ligt geen enkel raadslid wakker. De burger telt zoals gebruikelijk alleen in verkiezingstijd mee.

Overigens: in het verleden beklaagde de CDA-fractie zich bij monde van de heer Geertsma dat de procesgang in deze fraudekwestie te duur zou worden en de raadsvoorzitter deed tijdens de raadsvergadering de toezegging desgewenst een opsomming te zullen geven van de kosten.  

Ook dat was symboolpolitiek maar om de heer Geertsma van dienst te zijn zal ik hem desgewenst de kosten die door het kantoor van de heer Wertheim zijn gedeclareerd laten weten. De ambtelijke kosten zijn vanzelfsprekend eenvoudig bij de griffier voorhanden.

Wordt vervolgd.

Onbehoorlijk openbaar bestuur in optima forma

Op te beginnen moet ik u eerst mededeling doen omtrent de inhoud van artikel 2.3 van de Algemene Wet Bestuursrecht. Dit luidt:

Art. 2:3. [Doorzendplicht]

1. Het bestuursorgaan zendt geschriften tot behandeling waarvan kennelijk een ander bestuursorgaan bevoegd is, onverwijld door naar dat orgaan, onder gelijktijdige mededeling daarvan aan de afzender.

2. Het bestuursorgaan zendt geschriften die niet voor hem bestemd zijn en die ook niet worden doorgezonden, zo spoedig mogelijk terug aan de afzender.

Voorts heb ik Van Dale er toch nog maar eens nageslagen op het begrip “onverwijld”.  

Het betekent: zonder uitstel. De synoniemen voor onverwijld zijn: accuut, dadelijk, direct, meteen, ogenblikkelijk, onmiddellijk, subiet, terstond, zonder uitstel.

De wet is dus helder: als B&W niet tot behandelen bevoegd zijn dient het verzoek direct doorgestuurd te worden naar het bestuursorgaan dat wel bevoegd is.

Vandaag ontving ik deze mededeling namens het college van B&W.

Het college heeft er dus op een week na twee maanden over gedaan om te beslissen of men een rechtsgeldig raadsbesluit openbaar wenst te maken. Normaal te doen gebruikelijk neemt de Raad besluiten en het college voert deze uit met het raadsbesluit als opdracht.

In dit geval stuurt het college het WOB-verzoek uiteindelijk door naar de Raad. Kennelijk is er geen rechtsgeldig raadsbesluit en werd ik eerder met een kluitje het riet ingestuurd.

Ten overvloede: het college wijst het verzoek niet af met als motivatie: we hebben geen besluit maar stuurt het verzoek door naar de Raad.
Maar: de Raad nam toch al een besluit het klaagschrift niet in behandeling te nemen? Voor uw informatie: ik heb per kerende post de Nationale Ombudsman ingeschakeld.

Op het WOB-verzoek van 22 juni 2013 ontving ik dit verdagingsbesluit waarin namens de gemeenteraad wordt meegedeeld dat de beslistermijn over het verzoek is verlengd tot 17 augustus 2013.

Dit is merkwaardig omdat uit deze mededeling blijkt dat het verzoek nog naar de gemeenteraad moet worden doorgezonden. Maar kennelijk heeft de Raad het verzoek al want anders kon het besluit tot verdaging toch niet worden genomen?

De vraag is ook of er nu sprake is van manipulatie of gewoon dommigheid?

Ook het vonnis van de rechtbank wacht een maand na dato nog steeds op volledige uitvoering.

Conclusie: de gang van zaken is een treffend voorbeeld van onbehoorlijk bestuur in optima forma.

Wordt vervolgd.

Klacht tegen burgemeester Jager

Kort gelden ontving ik dit verdagingsbesluit.

Dat is op zich een wonder. Ook de gemeenteraad is met vakantie en dus zou er voldoende tijd beschikbaar moeten zijn mijn correspondentie met de gemeenteraad inclusief de uitspraak van de bestuursrechter voortvarend af te doen. Het is inmiddels al weer 14 dagen geleden dat dit vonnis werd uitgesproken. Maar niets van dit alles.

Merkwaardig is wel de motivatie die aan het verdagingsbesluit ten grondslag ligt:

• het aantal WOB-verzoeken dezerzijds en
• er is een klacht tegen burgemeester Jager ingediend.

Bij het argument dat het aantal WOB-verzoeken betreft kan ik me – omdat dit een kwestie is van adequate bedrijfsvoering – niets voorstellen.

Ook bij het argument betreffende de klacht tegen de burgemeester niet.

Als gemeentelijk bestuursorgaan heeft een burgemeester normaal te doen gebruikelijk een eigen staf die de zaken die hem of haar betreffen adviseert in de afdoening daarvan: een kabinetsambtenaar.

Uit de gekozen formulering moet ik opmaken, dat de griffie naast zijn werkzaamheden ten behoeve van de gemeenteraad ook de kabinetsaangelegenheden behandelt. Als dit inderdaad het geval is heeft de gemeenteraad daarvoor bewust gekozen en draagt zij daarvoor ook de verantwoordelijkheid. De afhandeling van klachten die een burgemeester betreffen is kennelijk ook aan een termijn gebonden.  

Tenslotte: hoewel ik bij het optreden van burgemeester Jager in het verleden kanttekeningen heb geplaatst is dezerzijds daarover geen klacht ingediend. De Kroon benoemt in dit land een burgemeester op voordracht van de gemeenteraad. Het is dus aan de raad het functioneren van een burgemeester te beoordelen en daaraan conclusies te verbinden.  

Recentelijk nog besloot de gemeenteraad in Assen de huidige burgemeester niet voor herbenoeming voor te dragen. Kennelijk was men daar over diens optreden niet echt tevreden.

Vooralsnog blijft de klacht tegen burgemeester Jager inhoudelijk in nevelen gehuld. 

Maar ook dit is niet verwonderlijk maar een kwestie van bestuurscultuur.

Wordt vervolgd.

De uitspraak van de rechtbank

Vanaf het moment dat de gemeenteraad van Westerveld weigerde volledig openheid van zaken te geven in de resultaten van het onderzoek van Deloitte naar de declaratiefraude van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda zijn inmiddels anderhalf jaar verstreken.

Een overheid heeft altijd tijd en (belasting)geld genoeg om te trachten zaken naar zijn hand te zetten.

In dit geval werd voor zover ik kan zien beide raadsleden voornoemd een collegiale beschermende hand boven het hoofd gehouden.

Een overzicht van de juridische gang van zaken vindt u op de eerste bladzijde van de uitspraak.

Belangrijker echter is de laatste bladzijde.

Hier kunt u lezen, dat de gemeenteraad op alle relevante punten in het ongelijk is gesteld.

Het wachten is nu op een nieuw raadsbesluit dat overigens genomen kan worden zonder dat de raad daar kennis van draagt. Volgens het vonnis is eerst ongezien en onbesproken besluiten en achteraf ter inzage leggen ook goed want een gemeenteraad gaat over haar eigen huishouding. Dit blijkt uit bladzijde 4 van het vonnis.

Ik durf thans de stelling aan dat “ De gemeenteraad geenszins het hoogste bestuursorgaan van de gemeente Westerveld is”.

Zoals ook in deze kwestie wordt onze gemeenteraad in kennelijk achteraf over haar eigen besluiten geinformeerd zonder overigens de inhoud daarvan te kennen.

Wordt vervolgd.

Waar gaat het ook weer over?

Sinds dit verzoek aan B&W van Westerveld is inmiddels bijna 3 jaar jaar verstreken en het uithoudingsvermogen van alle betrokkenen wordt nog steeds danig op de proef gesteld. En daaraan komt voorlopig ook nog geen einde.
Om nu weer helder in beeld te krijgen waarover het ook weer gaat heb ik het web-log opnieuw ge-update.

Ik voeg daarbij ter completering van het beeld de afschriften van de declaraties zoals die door de raadsleden Wiarda en De Haas werden ingediend zodat u een eigen beeld kunt vormen van het integriteitsbeleid van de gemeente Westerveld.

U kunt deze via de volgende links inzien:
Declaraties GB 1e kwartaal 2009
Declaraties GB 2e kwartaal 2009
Declaraties GB 3e kwartaal 2009
Declaraties GB 4e kwartaal 2009
Declaraties GB nov.+ dec.   2009
Declaraties GB okt.              2009
Declaraties GB overig         2009

De samenvatting en de toelichting zijn vanzelfsprekend ook nog steeds beschikbaar.

Het is al weer bijna twee jaar geleden dat de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda door het bestuur van de kiesvereniging Gemeentebelangen werden geschorst wegens machtsmisbruik.

Sindsdien vullen De Haas en Wiarda ongegeneerd hun zakken: ze verschijnen  op raadsvergaderingen als het hen past maar nemen nauwelijks deel aan het politieke debat.
De Haas etaleert zijn bestuurlijke kwaliteiten door vooral procedurele oprispingen voort te brengen en zijn collega-raadsleden en de leden van het college van B&W op docerende toon met zijn kennis te verblijden.  Niet dat dit effect heeft maar toch. De eerste politieke uitspraak van Inge Wiarda in de afgelopen twee jaar moet nog worden genoteerd. Ze beperkt zich tot gemaakt glimlachen. En laten we wel zijn: ze heeft er alle reden toe.

Eerst haar zakken vullen via de fractiekas van Gemeentebelangen en vervolgens standvastig haar visie daarop blijven uitdragen. Toen de huisaccountantant van de gemeente het met deze visie niet eens bleek en haar de mogelijkheid tot graaien door het presidium werd ontnomen lag de oplossing voor de hand: niks meer doen en alleen de raadswedde incasseren.

Overigens: de bestuursrechter heeft gemeld getuige deze brief nog niet aan een uitspraak in het geding over het WOZ-verzoek inzake het onderzoeksrapport van Deloitte toe te zijn.
Alle goede dingen komen langzaam.

Wordt vervolgd

Komt tijd, komt raad ............

Op 28 januari 2013 deed ik deze brief aan de leden van de gemeenteraad van Westerveld toekomen. Een reactie van de raad bleef vanzelfsprekend uit.

Als gevolg daarvan diende ik een klacht in bij de Nationale Ombudsman.

Zijn antwoord kunt u hier lezen.

Hieruit blijkt, dat ook de ombudsman twee procedures niet uit elkaar kan houden. De bestuursrechter moet nog beslissen over mijn WOB-verzoek en dat heeft inhoudelijk niets van doen met mijn klacht die ik u in de eerste alinea heb aangereikt. Ik moet dus na de uitspraak van de rechter op herhaling bij de ombudsman. Is niet erg: tied zat.

Heel interessant is het beleid van de gemeenteraad met betrekking tot brieven die burgers naar gemeenteraad sturen. Dit blijkt uit de laatste alinea van de brief van de ombudsman.

Als u er niet voor zorgt dat uw brief aan de raad centraal wordt ingeboekt wordt deze niet behandeld. En ten overvloede: uw brief moet voldoende gefrankeerd in een enveloppe via de post worden aangeboden. Als u uw brief bij de balie af geeft: ontvangstbewijs vragen.

Een minpuntje is, dat dit beleid via een brief van de Nationale Ombudsman wereldkundig wordt gemaakt. Das Mooi had meer voor de hand gelegen.

De Algemene Wet Bestuursrecht schrijft voor, dat een bericht elektronisch naar een bestuursorgaan kan worden verzonden voor zover het bestuursorgaan kenbaar heeft gemaakt dat deze weg is geopend. Dit laatste nu is in onze gemeente (nog) niet gebeurd. Wilt u dus niet het risico lopen dat uw brief in de gemeentelijke prullenbak verdwijnt: alles op de ouderwetse manier insturen met de post of met de hand.  

De tweede bladzijde geeft trouwens wel een inkijkje in de gemeentelijke organisatie.

Een burger stuurt via E-mail een brief naar de (leden van de) gemeenteraad die niet in behandeling wordt genomen zonder de afzender daarvan op de hoogte te stellen. Vervolgens stuurt het college van B&W deze brief -   die overigens niet aan hen was gericht - met een reactie door naar de raadsleden. Ziehier het functioneren van de gemeenteraad in Westerveld als zelfstandig bestuursorgaan.......

Vanzelfsprekend heb ik direct na ontvangst van het antwoord van de Nationale Ombudsman de centrale inboekingsomissie hersteld. Op electronische en op niet-elektronische wijze. Zeker is zeker nietwaar? Dat leverde deze ontvangstbevestiging op. Als u naar de datum daarvan kijkt moet ook u tot de slotsom komen dat de ambtelijke molens nog steeds op authentieke wijze draaien: heel langzaam. Geduld is een schone zaak.

Over de kloof tussen de politiek en de burgers zal ik het een andere keer maar hebben.

Wordt vervolgt.

Nader bericht

Hierbij doe ik u een bericht van de rechtbank toekomen waarvan de inhoud voor zich spreekt.

Eventjes geduld nog het busje komt zo.....................

Wordt vervolgt.

En mijn naam is Inge Wiarda..................

Eerder maakte ik gewag van gedrag van de raadsleden Inge Wiarda en Jelle de Haas dat bijkans onaantastbaar was en als vanzelfsprekend boven elke verdenking verheven.

Hierbij nogmaals de bijlage van het rapport dat Deloitte DFS naar aanleiding van dat gedrag opstelde.

Wellicht kunt u zich herinneren dat het rapport met de bevindingen van Deloitte DFS conform een brief van de raadsvoorzitter “geheim” waren en dus niet aan de gemeenteraad kon worden verstrekt.

Dat was de eerste doofpot-actie die overigens niet houdbaar bleek.

Wel werden niet alleen Jelle de Haas en Inge Wiarda maar ook de overige raadsleden daarmee uit de wind gehouden.

Toen de stelling ter tafel werd gebracht dat ik van de gemeenteraad geen rapport zou hebben kunnen ontvangen dat niet in hun bezit was werd daartegen verweer gevoerd zoals dat onder 6. van het verweer is verwoord: de raadsvoorzitter heeft de raadsleden aangegeven dat het rapport ter inzage lag.

Daarbij krijgen de raadsleden onder 16. nog een veeg uit de pan: ze lezen kennelijk niet allemaal hun stukken en zitten dan dus in de raad als Joker en voor de raadsvergoeding.

Het zal je als raadslid maar gezegd worden.

Ook het gestelde onder 10. is leuk bedacht: het was de schuld van de verordening fractieondersteuning dat Inge Wiarda geen verschil wist te maken tussen de uitoefening van het raadslidmaatschap en de kiesvereniging Gemeentebelangen Westerveld!

En wie had die verordening vastgesteld? Juist: de gemeenteraad van Westerveld en dus was het allemaal gewoon eigen schuld en Inge Wiarda treft geen blaam. Die wist niet beter.  Beetje dom wellicht. Maar eigen belang eerst nietwaar?

Wordt vervolgd.

Mijn naam is Haas....................

In mijn voorgaand blogje vermeldde ik het beroep dat ik op de rechtbank deed om het onderzoeksrapport van Deloitte DFS naar de frauduleuze handelingen van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda in zijn geheel openbaar te maken.

Hierbij kwam uiteindelijk de bijlage bij het Deloitte-rapport in beeld die ons gemeentebestuur graag opzettelijk uit de openbaarheid wilden houden. Als men een dergelijk rapport kopieert “vergeet” men toch de bijlage niet?

Hierbij de inhoud van de bijlage.

Algemene strekking: de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda hebben wel degelijk de kluit belazerd. Waarom anders de aanbevelingen genoemd zoals thans openbaar zijn geworden?

Door de belangenverstrengeling was mevrouw Wiarda in staat de bijdrage fractieondersteuning ook aan te wenden als bijdrage aan verkiezingscampagnes. Gemeentebelangen destijds was na jaren in de gemeenteraad de enige politieke groepering die geen duidelijk onderscheid kom maken tussen de uitoefening van het raadslidmaatschap en het functioneren als politieke partij. Een onvoorstelbare prestatie! Maar: wie appelen vaart …....................

Dan nog artikel 99 van deGemeentewet. Mevrouw Wiarda bracht maandelijks haar “administratiekosten” voor de website ten laste van het fractiebudget.

Het derde punt van de bijlage gaat in op de controle van de bijdrage fractieondersteuning.

Maar als een accountant eerst voorgaande aanbevelingen op papier zet is de conclusie gerechtvaardigd dat deze controle op voorgaande aspecten kennelijk intern nooit aanleiding heeft gegeven tot opmerkingen. En dat is ook te begrijpen: welke ambtenaar gaat in de slag met een raadslid over een door hem of haar ingediende declaratie?

Overigens: wat is er in concreto van de aanbevelingen terechtgekomen?

Sterker nog: welke ambtenaar gaat met de burgemeester of een wethouder in de slag over een door hen ingediende en door hen goedgekeurde declaratie? De slager keurt in dat opzicht ook thans nog zijn eigen vlees.......

Wordt vervolgd.

De rechtszitting

Vandaag diende in Assen het beroep dat ik op de rechtbank deed om het onderzoeksrapport van Deloitte DFS naar de frauduleuze handelingen van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda in zijn geheel openbaar te maken.

De gemeente Westerveld was met maar liefst 3 personen vertegenwoordigd: de heer Jager, mevrouw Middelkamp en de advocaat van de gemeenteraad de heer mr. drs. Wertheim uit Zwolle. Hieruit blijkt, dat de kwestie kennelijk belangrijk wordt geacht.  

Ik zal u de totale kosten voor onze gemeente en de rechtbank van deze middag besparen.

Nadat ik door de rechter in de gelegenheid was gesteld mijn kant van de zaak nogmaals mondeling te belichten werd vanzelfsprekend de raadsman van de gemeenteraad in de gelegenheid gesteld. Zijn betoog besloeg twee-en-een-halve bladzijden het voorblad niet meegerekend.

In de eerste twee daarvan werden mijn politieke activiteiten vanaf de VVD-fractie uitgemeten. Ik las dat ik in 2008 uit die fractie ben gestapt. Ook de fractie van Gemeentebelangen en de fractie De Haas en de fractie Henri Das werden in het betoog betrokken. De raadsman noemde hetgeen achter de schermen bij Gemeentebelangen in de loop der tijd allemaal wel of niet gebeurde voor mij WOB-verzoek vervolgens niet relevant.  Gelukkig maar.............

Wel noemde hij nog de vele WOB-verzoeken die ik in de loop der jaren aan de gemeente heb gericht. Alsof ik van dit wettelijk recht geen gebruik zou mogen maken! Ook dit weblog over de gang van zaken ten aanzien van Jelle de Haas en Inge Wiarda werd aangehaald. Kennelijk wordt ons gemeentebestuur daar niet echt vrolijk van..........

Om kort te gaan: zijn betoog ging aanvankelijk helemaal niet over mijn verzoek op basis van de wet Openbaarheid van Bestuur. Het had een beetje weg van een poging tot een karaktermoord.

In mijn weerwoord op voorgaande beeldvorming heb ik ter tafel gebracht, dat ik het optreden van de heer mr. drs. Wertheim ronduit onprofessioneel vond en dat niet van een gerenommeerd advocaat had verwacht.

Hij speelde op de man en niet op de bal. In plaats van het beroepschrift zakelijk te benaderen trachtte hij op de emotie van de rechter in te spelen. Het leek op een Amerikaanse TV-serie!

Mijn achting voor het openbaar bestuur van de gemeente Westerveld is sinds vanmiddag een flink stuk geringer geworden. Immers: het betoog van hun raadsman is onder hun verantwoording tot stand gekomen. De heer Jager zat er bij en had ook desgevraagd geen inbreng.

Aan het einde van de zitting gaf de rechter aan dat ze mij niets meer te vragen had.

Ze vroeg de heer Jager, mevrouw Middelkamp en en de heer mr.drs. Wertheim “na te blijven” om het hen over de inhoud van het mij geweigerde hoofdstuk 6 van het Deloitte-rapport te spreken.

Wordt vanzelfsprekend vervolgd.

Shakespeare in Diever

De rechtszitting over de weigering van de bestuursorganen van onze gemeente het fraude-rapport van Deloitte DFS geheel openbaar te maken staat voor de deur.

Om het geheugen even op te frissen: de raadsleden van de partnerfractie/familiebedrijf J. de Haas en I. Wiarda gebruikten de fractiekas niet alleen voor uitgaven van fractiekosten maar ook om de kosten van de kiesvereniging Gemeentebelangen te drukken en niet te vergeten: ten eigen bate. Hier nog even het overzicht daarvan en de toelichting daarop.

Kort geleden ontving ik het verweer van de gemeenteraad op mijn stelling, dat de raad mij (ten dele) het rapport van bevindingen heeft gestuurd waarvan de voorzitter van de raad hen had meegedeeld dat het rapport niet-openbaar is. Wat blijkt uit het laatste verweer: het rapport is wel degelijk door burgemeester Jager aan de raadsleden ter inzage aangeboden.

Dus: in het openbaar is het rapport niet-openbaar maar intussen knijpt men de kat in het donker. De fraudezaak De Haas en Wiarda wordt dus in de achterkamer van de raad wel geopenbaard maar is voor u niet-openbaar. Tot zover ons openbaar bestuur........

Op deze manier wordt fraude met gemeenschapsgeld met de mantel der liefde bedekt: een zeer bedenkelijke bestuurscultuur met een hoog artistiek gehalte.

Ik herinner u bij deze nog even aan de inhoud van de Verordening gedragscode bestuurders in Westerveld.

“Openheid

Het handelen van bestuurders is transparant, zodat een optimale verantwoording mogelijk is en de controlerende organen en de burgers volledig zicht hebben in het handelen van bestuurders en hun beweegredenen daarbij. Bestuurders vinden het normaal dilemma’s vooraf bespreekbaar te maken bij hun medebestuurders en daarover te worden bevraagd en achteraf verantwoording af te leggen.”

In deze kwestie lijkt het optreden van de gemeenteraad op een Shakespeare-drama met de burgemeester van Westerveld als regisseur.

Voor een geluidsfragment: hier klikken.

Je speelt toneel of je doet het niet.

Wordt vervolgd.

De rechter

Als burgers ondanks ettelijke pogingen geen overeenstemming met de overheid kunnen bereiken is er altijd nog de bestuursrechter die in dergelijke kwesties een onafhankelijk oordeel kan en moet vellen. Zo ook in dit geval: er blijft een verschil van mening over de toepassing van de wettelijke voorschriften inzake het openbaar maken van een aantal bestuursdocumenten en dus heb ik de rechtbank gevraagd zich over deze kwestie te buigen.

Begin dit jaar kon ik u melden dat ons gemeentelijke bestuur bij de rechtbank in Assen een verweerschrift had ingediend tegen het beroep dat ik aantekende tegen het besluit van onze bestuurderen het rapport van bevindingen van Deloitte FDS terzake het onderzoek naar de declaratie van de fractiekosten van Gemeentebelangen over 2009 niet volledig openbaar te maken.

Het voorgaande houdt verband met de omstandigheid dat het nog in 2006 koninklijk gedecoreerde raadslid J.IJ.P. de Haas ondanks zijn langjarige verdiensten niet wist of kon weten ( vragen was gelet op de langjarige ervaring in het openbaar bestuur immers overbodig) dat hij de declaratieregels met voeten trad en als fractievoorzitter zijn partner het raadslid I.Wiarda in de gelegenheid stelde ter beider voordeel hetzelfde te doen.
Iedere kruik gaat evenwel net zo lang te water tot zij barst.

Onlangs ontving ik deze uitnodiging van de rechtbank.
Ook u bent van harte uitgenodigd.

Wordt vervolgd.

List en bedrog .......

Trouwe volgers weten dat ik het college van B&W van Westerveld opnieuw heb gevraagd aangifte van fraude tegen de “volksvertegenwoordigers” en partner-fractie Jelle de Haas en Inge Wiarda te doen. Zoals verwacht wees het college mijn verzoek af. De inhoud van het besluit kunt u hier lezen.

Het leest een beetje als:

“U begrijpt het niet. U weet toch dat we geen aangifte wegens fraude gaan doen? De burgemeester heeft zelf het naar zijn oordeel nodige onderzoek gedaan en al op 1 maart 2011 in de raadsvergadering gezegd dat hij geen aangifte van een ambtsmisdrijf zou doen. En de raad stribbelde niet tegen en dus is uw verzoek door de raad behandeld. De Haas en Wiarda liepen weliswaar op eigen initiatief al dan niet schuldbewust de raadszaal uit maar dat was echt een demonstratie van een integer momentje.”

Vergeten wordt gemakshalve, dat de raad destijds in meerderheid vaststelde op dat moment geen behoefte te hebben aan een nader onderzoek en te kennen gaf de rapportage van Deloitte af te wachten. En dat rapport kreeg zoals u weet het stempel “geheim”. En dus kon de raad geen besluit nemen. We zijn inmiddels 2 jaar verder. Een doofpotconstructie in optima forma! Is het een wonder dat "de politieke elite" wordt gewantrouwd? 

Er wordt dus een voorstelling van zaken gegeven die bezijden de waarheid is.

Dommigheid of opzet?

Omdat in bestuurlijk opzicht in Westerveld de struisvogelmethode nog steeds opgeld doet zit er niets anders op dan over de gang van zaken een klaagschrift samen te stellen en externe toezichthouders van de gang van zaken op de hoogte te stellen.

Wordt vervolgd.

Politieke zakkenvullers

Deze berichtenreeks gaat over integer politiek gedrag of liever: het gebrek daaraan.

Op 19 december j.l. heb ik mij tot de gemeenteraad gewend met het verzoek op basis van de Wet openbaarheid van bestuur alle declaraties die ten laste van het fractiebudget van Gemeentebelangen over het jaar 2011 zijn gebracht openbaar te maken.

Gisteren werd ik verrast door een besluit van de raad dat werd vergezeld van een tsunami aan documenten.

Uit deze stukken blijkt, dat de vertraging in besluitvorming van de gemeenteraad over het fractiebudget 2011 van Gemeentebelangen uiteindelijk te danken is geweest aan de manier waarop Jelle de Haas en Inge Wiarda de kiesvereniging Gemeentebelangen achterlieten: als een volstrekte administratieve puinhoop. Mogelijk zijn wraakgevoelens daaraan niet vreemd.

Toen 3 jaar geleden het wethouderschap aan de neus van Jelle de Haas voorbij ging en er een einde werd gemaakt aan het familiebedrijf Gemeentebelangen waren de druiven kennelijk bijzonder zuur. De belangenverstrengeling die in de loop der jaren was ontstaan werd door een nieuw bestuur ontvlochten. Dit moet de toch al zure druiven een nieuwe dimensie hebben gegeven.

Doordat de toenmalige penningmeester van de kiesvereniging Gemeentebelangen via de bankrekeningen van de vereniging ook de fractiekas bijhield liepen ook de kasstromen van de vereniging en de fractie door elkaar. En zo geschiedde het, dat – teneinde de gemeenteraad in staat te stellen de uitgaven ten laste van het fractiebudget te fiatteren – de kiesvereniging Gemeentebelangen zich genoodzaakt zag onder meer via de verenigingsadministratie en vele bankafschriften de uitgaven ten laste van het fractiebudget te verantwoorden. Hierbij moet worden opgemerkt, dat de griffie van de raad hierbij een helpende hand heeft geboden.

Naar uit de documenten blijkt werd begin 2011 de declaratie van Inge Wiarda “administratiekosten website/fractiesecretariaat jan 12” van € 125,- door de toenmalige penningmeester van Gemeentebelangen teruggedraaid: dat bedrag is teruggestort. Wiarda zat tot dat moment kennelijk nog steeds met de vingers in de fractiesuikerpot. Sindsdien is de bijdrage van Wiarda aan het raadsdebat ongeveer gelijk aan nul.

Ik deed u in de voorgaande berichtjes mededeling van de greep die De Haas en Wiarda deden in de fractiekas van Gemeentebelangen en die tot de dag van vandaag met de mantel der liefde worden toegedekt.

Daaraan komt mogelijk in april 2013 een einde wanneer de rechtbank in Assen mijn beroepschift tegen het slechts ten dele verstrekken van het Deloitte-rapport zal behandelen.

Wordt vervolgd.

Een nieuw verzoek tot aangifte van fraude

Onlangs ontving ik een kopie van een artikel waarvan ik van oordeel ben dat de journalist op voortreffelijke wijze de reden heeft weergegeven waarom ik het college van B&W van onze gemeente opnieuw in een brief heb gevraagd aangifte te doen van fraude tegen de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda.

Ook de leden van de gemeenteraad zijn geïnformeerd door deze brief.

Het betreffende artikel kunt u hier lezen.

Wordt vervolgd.

Fraude is een vorm van bedrog

Procedures zijn belangrijk, ook in de politiek.

Een voormalig CDA-politicus verklaarde eens met grote stelligheid, dat alleen de juiste procedure tot een gewenst resultaat leidt. Zo ook in onze mooie gemeente Westerveld.

Onlangs ontving ik bijgaand besluit van de voorzitter van de gemeenteraad.

Ook CDA overigens.

Deze bestuurder vroeg en kreeg mandaat van de raad om WOB-verzoeken namens de raad af te doen. Dat zou, zo luidde de motivering, gezien de korte en stringente beslistermijnen efficiënter zijn. Uit de twee alinea van dit verdagingsbesluit blijkt dat “gezien de te volgen procedure” de termijn van 4 weken voor de raadsvoorzitter te kort is om te beslissen. Enerzijds is om redenen van doelmatigheid dus een besluit tot mandaat genomen waaraan anderszijds kennelijk weer een procedure is gekoppeld.
Hoezo minder regels?

Van de rechtbank kreeg ik de mededeling dat de rechtbank één of meer stukken aan het dossier heeft toegevoegd. Dit is het gevolg van een opmerking in het verweerschrift tegen de openbaarmaking van de resultaten van het fraudeonderzoek naar de gedragingen van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda die zoals eerder gemeld op proletarische wijze gebruik maakten van het fractiebudget van Gemeentebelangen.

Het gaat om deze brief.

Hierin stuurt de burgemeester namens het college van B&W “Met vriendelijke groet “ een brief aan zichzelf als raadsvoorzitter.

Uit de vermelding van het onderwerp blijkt, dat mijn verzoek “tot het doen van aangifte wegens fraude” werd veranderd in “aangifte van een ambtsmisdrijf”.

Uit de brief blijkt voorts, dat mijn verzoek tot het doen van aangifte niet op grond van artikel 2.3. Algemene wet bestuursrecht aan de gemeenteraad is gestuurd. Het schrijven is gericht aan de voorzitter gemeenteraad. Volgens het bestuursrecht is deze persoon geen gemeentelijk bestuursorgaan. Dat zijn: de burgemeester, het college van B&W en de gemeenteraad. De raad heeft het verzoek dus nooit ontvangen omdat het verzoek simpelweg niet tot haar was gericht.

En het wordt nog erger:

de afwijzing van mijn verzoek tot het doen van aangifte wegens fraude tegen de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda is ondertekend door de voorzitter van de gemeenteraad. De handtekening van de griffier ontbreekt en dus is deze brief niet van de gemeenteraad uitgegaan maar van de heer Jager uit Appingedam.

Kortom: het is niet de gemeenteraad van Westerveld maar de heer Jager die mijn verzoek tot het doen van aangifte heeft afgewezen. Over de gedragscode voor bestuurders zal ik het nu maar even niet hebben.

In het openbaar bestuur eist het vertrouwensbeginsel, het bij de burger gewekte vertrouwen, dat volgens de wet zal worden gehandeld, niet schendt.

Ik kan me niet voorstellen dat de gemeenteraad informeel van deze gang van zaken niet op de hoogte is geweest.

Op 10 juli j.l. gaf de voorzitter van de gemeenteraad in de raadsvergadering aan, dat naar zijn oordeel “de lijn die we met elkaar gekozen hebben tot dusver de juiste is, ….. denk ik.” Wat zou  daarmee zijn bedoeld?

Wordt vervolgd.

Rechtbank Assen

Onlangs ontving ik deze mededeling van de bestuursrechter in Assen.

De gemeenteraad van onze gemeente heeft maar liefst 17 pagina's nodig gehad om uit te leggen dat naar zijn oordeel de gang van zaken correct is verlopen en dat de conclusies van de onderzoekers van Deloitte DFS gewoon geheim moeten blijven.

Het voert te ver om het gehele verweerschrift – het is ingescand toch nog een omvangrijk bestand geworden – op internet te zetten.

De liefhebbers onder u die toch de inhoud van het verweerschrift tot zich willen nemen kunnen zich bij mij melden: vogelzang@pronivo.com. Ik zal hen het verweerschrift desgevraagd via de electronische snelweg doen toekomen.

Het verweerschrift bevat een aantal “verschrijvingen” die nu eerst maar weer rechtgezet moeten worden en dus heb ik inmiddels een weerwoord op hetgeen in het verweerschrift van de gemeenteraad wordt beweerd aan de rechtbank doen toekomen. 

Ook de procesvoering bij de rechtbank vindt dus onverkort voortgang.

Wordt vervolgd.

Declaraties burgemeester Jager

Burgemeesters maken bij de uitoefening van hun baan kosten. Nagenoeg identiek aan de regeling voor wethouders ontvangen ook zij vanaf de dag van ingang van aanvaarding van het ambt ongevraagd een vergoeding voor deze kosten, waardoor geen afzonderlijke declaraties meer hoeven te worden ingediend. Ook een burgemeester kan niet afzien van de onkostenvergoeding. De gemeente is verplicht deze te verstrekken. Voorts ontvangen ook burgemeesters een tegemoetkoming voor de kosten woon-werkverkeer en reis- en verblijfkosten bij dienstreizen. Voor een doorkijkje naar de hoogten van de ambtstoelage en onkostenvergoedingen over 2011: zie dit document.

De heer Jager is met ingang van 1 december 2010 burgemeester van onze gemeente.

Op 16 december 2011 december 2010 had ik met hem een gesprek. Reden daartoe vormde het feit dan de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda ondanks dat beide een onkostenvergoeding ontvingen ook kosten die in de vergoeding reeds begrepen waren alsnog declareerden en ook uitbetaald kregen. Daarom had ik het college van B&W verzocht aangifte te doen van fraude.

Op 16 december 2010 gaf ik op diens verzoek de burgemeester een toelichting op de documenten die ik ter onderbouwing van mijn verzoek tot aangifte had aangereikt.

Uit dit document blijkt, dat deze burgemeester reeds de volgende dag een bezoek bracht aan het openbaar ministerie in Assen. Het resultaat kent u inmiddels: De Haas en Wiarda wisten niet dat dubbel declareren niet mag en de zaak verdween vooralsnog in de doofpot.

Reeds deze allereerste declaratie van de heer Jager is curieus. Naast de specificatie van de dienstreis naar Assen op 17 december 2010 is een tweetal overnachtingen gedeclareerd waarbij de hotelier “Loyaliteits Punten” uitreikte. Een cadeautje in de vorm van een korting. Waarom kreeg de heer Jager uit Appingedam überhaupt korting? Ik heb geen idee. U wel?

De tweede declaratie laat een dienstreis van de burgemeester van Westerveld naar Groningen Seaports in de Eemshaven zien. Welke bestuurlijke band heeft de gemeente Westerveld eigenlijk met de havenbeheerder van Delfzijl en de Eemshaven? Overigens: Ook het woonwerkverkeer op 13 januari werd gedeclareerd.

Ook de declaratie van februari 2011 laat op 17 februari woon-werkverkeer en op dezelfde dag een dienstreis over hetzelfde traject zien.

De declaratie van maart 2011 laat op 2 en 3 maart zien dat er aan woon-werkverkeer slechts 86 km. werd gespendeerd. Het factuur verblijfkosten werd – zoals ook wethouder Kleine Deters deed – bij de afd. financiën ingeleverd. De overige declaraties laat ik voor nu even voor wat ze zijn. Uiteindelijk is het de gemeenteraad die verantwoordelijk is voor de controle op het handelen van het college van B&W. De burgemeester ontving in 2011 een onkostenvergoeding in de vorm van een ambtstoelage van € 8.403,84. Kennelijk wordt ook deze onkostenvergoeding zoals ook bij wethouder Kleine Deters en bij de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda het geval was gewoon tot het salaris/inkomen gerekend.

Rest mij voor nu u te melden dat ik meer begrip heb voor het feit dat de leden van het college van Westerveld tijdens een affaire waarbij de fractiedeclaraties van de raadsleden De Haas en Wiarda ter discussie kwamen gesteld afzagen van externe controle op hun eigen handelen. Ze tekenen nu voor zover ik kan zien elkaars declaraties voor akkoord en dus is er niets aan de hand. Doorlopen mensen.  

Wordt vervolgd.