Een bestuursorgaan
van een gemeente is bekleed met openbaar gezag. Dat wil zeggen, dat wanneer er gemeenteregels worden overtreden bijvoorbeeld bestuursdwang
kan worden toegepast om ervoor te zorgen dat die regels toch worden
nageleefd.
Dus als u als burger
bijvoorbeeld een kippenhok te ruim op de verkeerde plaats neerzet dan
zwaait er wat. Dan komen er ambtelijke medewerkers in het geweer,
worden er nota's geschreven, besluit genomen en komen de
gemeentelijke medewerkers weer bij u langs om de zaken recht te
zetten. Dit proces wordt ook
wel “handhaven” genoemd.
En ik kan u zeggen:
ook de gemeenteraad van Westerveld heeft vanzelfsprekend voor
zichzelf ook spelregels opgesteld.
Niet dat er
handhavers op toezien of dat er sancties op overtredingen staan want
gemeenteraadsleden houden zich vanzelfsprekend aan de regels. Ook
wanneer het de besteding van fractiebudgetten of integriteitsregels
betreft.
En wanneer dat
onverhoopt toch gebeurt is er altijd nog “de politiek” die bij
meerderheid besluit of er al dan niet fraude is gepleegd. Ik heb het
bij deze vanzelfsprekend over het volgens zijn vriendjes meer dan
excellente raadslid van Gemeentebelangen Jelle de Haas in de
volksmond ook wel “de Westerveldse Poetin” genoemd. Over
oligarchen gesproken.
En zo geschiedde het
in komende dagen dat een burger die bezwaar maakte tegen het niet
openbaar maken van de declaraties van de raadsfracties van de
gemeente Westerveld in het gelijk werd gesteld door de juridisch
adviseur van diezelfde gemeenteraad: de commissie voor de
bezwaarschriften.
Maar daarom werd er
niet getreurd: het de spelregels werden flink wat opgebeurd en
duchtig omgebogen. En dus durf ik u te
voorspellen dat de gemeenteraad aanstaande dinsdag opnieuw een aantal
drogredenen zal gebruiken om toch maar vooral hun declaraties geheim
te houden. Waarom eigenlijk?
Het antwoord is
simpel: de gemeenteraad stelt zelf de declaratiespelregels vast.
Vervolgens worden deze regels als toetsingskader bij de ingediende
declaraties gebruikt.
Daarna geven de
gezamenlijke fractievoorzitters een advies af aan de raadsfracties en
de plenaire gemeenteraad neemt tenslotte een besluit. Een heel
degelijk gevalletje van een slager die zijn eigen vlees keurt. Harry
Potter is er niks bij.
Op deze manier
kunnen de fracties straffeloos uit de ruif eten, die fractiebudget
heet.
Jelle de Haas en
Inge Wiarda hebben dat kunstje al eerder vertoond.
De commissie voor de
bezwaarschriften volgt de voorschriften van de Wet openbaarheid van
bestuur maar wordt door de voltallige gemeenteraad in weerwil van
onderstaande eigen regelgeving straks schaamteloos zelfs in de Adventstijd
wederom voor Jan met de korte achternaam gezet.
Uit
de gedragscode raadsleden:
“Het
handelen van bestuurders is transparant, zodat een optimale
verantwoording mogelijk is en de controlerende organen en de burgers
volledig zicht hebben in het handelen van bestuurders en hun
beweegredenen daarbij. Bestuurders vinden het normaal dilemma’s
vooraf bespreekbaar te maken bij hun medebestuurders en daarover te
worden bevraagd en achteraf verantwoording af te leggen.”
Want wat geheim is moet geheim blijven nietwaar?
Wordt vervolgt
