Eerder maakte ik gewag van gedrag van
de raadsleden Inge Wiarda en Jelle de Haas dat bijkans onaantastbaar was
en als vanzelfsprekend boven elke verdenking verheven.
Hierbij nogmaals de bijlage van
het rapport dat Deloitte DFS naar aanleiding van dat gedrag opstelde.
Wellicht kunt u zich herinneren dat het rapport met de
bevindingen van Deloitte DFS conform een brief van de
raadsvoorzitter “geheim” waren en dus niet aan de gemeenteraad
kon worden verstrekt.
Dat was de eerste doofpot-actie die
overigens niet houdbaar bleek.
Wel werden niet alleen Jelle de Haas en
Inge Wiarda maar ook de overige raadsleden daarmee uit de wind
gehouden.
Toen de stelling ter tafel werd
gebracht dat ik van de gemeenteraad geen rapport zou hebben kunnen
ontvangen dat niet in hun bezit was werd daartegen verweer gevoerd
zoals dat onder 6. van het verweer is verwoord: de
raadsvoorzitter heeft de raadsleden aangegeven dat het rapport ter inzage
lag.
Daarbij krijgen de raadsleden onder 16. nog een veeg uit de pan:
ze lezen kennelijk niet allemaal hun stukken en zitten dan dus in de
raad als Joker en voor de raadsvergoeding.
Het zal je als raadslid maar gezegd
worden.
Ook het gestelde onder 10. is leuk
bedacht: het was de schuld van de verordening fractieondersteuning
dat Inge Wiarda geen verschil wist te maken tussen de uitoefening van
het raadslidmaatschap en de kiesvereniging Gemeentebelangen
Westerveld!
En wie had die verordening vastgesteld?
Juist: de gemeenteraad van Westerveld en dus was het allemaal gewoon
eigen schuld en Inge Wiarda treft geen blaam. Die wist niet beter. Beetje dom wellicht. Maar eigen belang eerst nietwaar?
Wordt vervolgd.
