Oplettende volgers weten, dat ik begin
september dit bericht gedateerd 9 september 2013 van de Raad
van State ontving: de gemeenteraad van Westerveld heeft hoger beroep
aangetekend tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland
teneinde de inhoud van het onderzoeksrapport van Deloitte inzake de
zakkenvullerij van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda niet
geheel openbaar behoeven te maken.
Een oplettende volger uit het Westen
des lands maakte mij attent op punt 15 van de besluitenlijst
van het college van B&W van 17 september 2013.
Het ziet er dus naar uit, dat er
voordat er een bestuursbesluit ter tafel lag op voorhand reeds hoger
beroep werd aangetekend.
Het is voorts spijtig, dat het volledige
artikel 160/1 lid f van de Gemeentewet niet in het besluit is opgenomen. Dit luidt
namelijk:
Het venijn zit zoals altijd in de staart: tenzij de raad anders beslist. En dat is niet gebeurd.
Het college is dus het bevoegde bestuursorgaan om hoger beroep in te stellen. Maar ook daarvan is geen sprake. Als u nog even naar het bericht van de Raad van State kijkt dan blijkt daaruit, dat het de gemeenteraad is die hoger beroep heeft ingesteld.
Volgens voorvermeld artikel van de Gemeentewet had de raad eerst een rechtsgeldig besluit moeten nemen om het college het recht te ontzeggen hoger beroep aan te tekenen. En dat is voor zover ik vermag te zien niet gebeurd.
Daarbij komt nog dat de gronden voor het hoger beroep volgens de eerste alinea daarvan door de advocaat-gemachtigde van de raad van de gemeente Westerveld zijn ingediend.
Kortom: in deze procedure spelen onze volksvertegenwoordigers de merkwaardige rol van de vlag die de lading moet dekken..........
Alles voor de raad maar – in strijd met de wet – niets door raad. De raadsleden lopen slechts achter de feiten aan en worden kennelijk eveneens voor voldongen feiten gesteld.
Daarmee is de gevolgtrekking gerechtvaardigd, dat de gemeenteraad in Westerveld uiteindelijk zonodig slechts bij het kruisje mag tekenen.
Wordt vervolgd.
