Transparant openbaar bestuur?

In mijn bericht van 15 september j.l. heb ik u deze rapportage van Deloitte Accountants aangereikt.

Zoals u in de aanhef kunt lezen gaf het presidium (de gezamenlijke voorzitters van de raadsfracties) de huisaccountant van de gemeente Westerveld opdracht de declaraties van de fracties te controleren. Van de conclusies kunt u in de eerder genoemde rapportage kennis nemen.

Als het presidium door middel van een accountantsverslag aangeeft haar controlerende taak serieus te nemen kan dit beleid ook in een breder kader worden geplaatst. Ook de declaraties en de uitbetaalde vergoedingen van het college van burgemeester en wethouders zijn aan regelgeving en voorschriften gebonden.

Een gemeenteraad stelt beleidskaders, burgemeester en wethouders voeren dit beleid uit en de raad controleert op zijn beurt de uitvoering daarvan.

Na het raadsbesluit over het controlerapport inzake de fractiedeclaraties vroeg ik mij af of een dergelijk onafhankelijk controlerapport wellicht ook met betrekking tot de declaraties van en uitbetaalde vergoedingen aan de burgemeester en de wethouders voorhanden was.

Ingevolge artikel 3, eerste lid van de Wet openbaarheid van bestuur kan een ieder een verzoek om informatie, neergelegd in documenten over een bestuurlijke aangelegenheid tot een bestuursorgaan richten. En om er zeker van te zijn of er al dan geen controlerapport bestaat heb ik een WOB-verzoek tot het college gericht.

Onlangs ontving ik daarop dit antwoord.

Hieruit blijkt, dat er geen controlerapporten van de declaraties en uitbetaalde vergoedingen van de collegeleden van een accountant voorhanden zijn. Met andere woorden: de situatie die de fraude door de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda mogelijk maakte bestaat voor de leden van het college nog steeds. En wie in het raadhuis controleert op dit moment dan de uitvoerende macht? Wie zegt in het voorkomende geval tegen een collegelid: “Spijtig, maar deze declaratie komt niet voor vergoeding in aanmerking”.

Het is onbegrijpelijk dat de gemeenteraad deze situatie stilzwijgend laat voortbestaan.

Het is ook onbegrijpelijk dat de collegeleden – toen het beleid ten aanzien van de declaraties van de raadsfracties werd bijgesteld – niet uit eigen beweging ook het beleid ten aanzien van hun eigen declaraties en vergoedingen hebben aangepast en opdracht hebben gegeven analoog naar de gang van zaken bij de fracties ook hun declaraties en kostenvergoedingen met behulp van een openbaar accountantsrapport volstrekt transparant te maken.  

Niet alleen de gemeenteraad maar ook de collegeleden hebben kennelijk niet verder gekeken dan hun neus lang was.

Vanzelfsprekend zal ik het college vragen hun declaraties en uitbetaalde vergoedingen over de jaren 2010 en 2011 alsnog in het openbaar te verantwoorden.

Wordt vervolgd.

EenVandaag

Misschien heeft u vanavond de uitzending van de actualiteitenrubriek 1Vandaag gezien.

Daarin kwam een onderwerp voor dat onder meer over belangenverstrengeling in de politiek gaat. Heeft u het niet gezien? Geen nood: tegenwoordig is alles via het internet nogmaals te bekijken.

Het verhaal ging ook een beetje over de manier waarop politici elkaar de bal toespelen en/of uit de wind houden. En als dergelijke kwesties aan de orde komen worden er bijna onmiddellijk deskundigen ten tonele gevoerd die vertellen hoe men voor de toekomst dergelijke problemen kan voorkomen. Zo ook in dit geval.

Eén deskundige beschreef bijna letterlijk de casus van de partner-gemeenteraadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda: als je lang in de politiek zit neemt het risico dat je jezelf privileges toekent die je niet toekomen steeds verder toe.  

Ik herinner u aan dit artikel dat destijds in een regionaal dagblad verscheen.

De analyse van de betrokken journalist was glashelder: ook bij de fractie en de kiesvereniging Gemeentebelangen was de schijn van belangenverstrengeling onomstootbaar aanwezig. Verantwoordelijk daarvoor waren Jelle de Haas en Inge Wiarda. Door deze belangenverstrengeling zagen zij kans ten eigen voordele uitermate creatief met het fractiebudget van Gemeentebelangen om te gaan. 

Wellicht ten overvloede: hoewel ik helaas moet vaststellen dat ook politici hosselen geldt wat mij betreft in deze kwestie geen verjaringstermijn.

De deskundige in 1Vandaag gaf als recept op “integriteit van besturen” aan, dat politici onderling elkaar zouden moeten aanspreken op mogelijk niet-integer gedrag. Ik verwijs u bij deze nogmaals naar het artikel en de analyse van de verslaggever van de regionale krant.

Anders dan in het Roermondse wordt vooralsnog in Westerveld de doofpot-methode gehanteerd.

Op 10 juli j.l. gaf de voorzitter van de gemeenteraad nog in de raadsvergadering aan, dat naar zijn oordeel “de lijn die we met elkaar gekozen hebben tot dusver de juiste is, ….. denk ik.”

Kortom: de doofpot-aanpak “ons kent ons” wordt door in elk geval de meerderheid van onze gemeenteraad ondersteund.

Hoewel ik van het zelfreinigend vermogen van onze politici in dit kader geen hoge pet op heb brengt de landelijke discussie over integriteit en belangenverstrengeling daar mogelijk verandering in.

Het beroep tegen de weigering van de gemeenteraad tot het openbaar maken van de resultaten van het fraudeonderzoek van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies ligt thans nog bij de bestuursrechter in Assen die op enig moment zijn of haar licht daarover zal laten schijnen. 

Geduld is een schone zaak.

Wordt vervolgd.