Declaraties wethouder Kleine Deters

Op 5 februari 2011 werd met deze beschrijving van de gang van zaken in bestuurlijk Westerveld een begin gemaakt. Reden daartoe vormde het feit dan de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda ondanks dat beiden een onkostenvergoeding ontvingen ook kosten die in de vergoeding reeds begrepen waren alsnog declareerden en ook uitbetaald kregen. Gewoonweg fraude dus. Maar ze wisten niet dat dit niet mag en dan mag het.

Wethouders maken kosten voor de uitoefening van het ambt. Vanaf de dag van ingang van aanvaarding van de benoeming ontvangt de wethouder ongevraagd een vergoeding voor deze kosten, waardoor voor deze kostenposten geen afzonderlijke declaraties meer hoeven te worden ingediend. De wethouder kan niet afzien van de onkostenvergoeding. De gemeente is verplicht deze te verstrekken. Voorts ontvangen wethouders een tegemoetkoming voor de kosten woon-werkverkeer en reis- en verblijfkosten bij dienstreizen. Voor een doorkijkje naar de hoogten van de ambtstoelage en onkostenvergoedingen over 2011: zie dit document.

Mevrouw Kleine Deters ontvangst in haar functie van onder meer portefeuillehouder Sociale Zaken naast de reiskosten woon-werkverkeer en de reiskosten voor dienstreizen dus een vergoeding voor onkosten van ca € 625,- per maand hetgeen overigens dus niet verwijtbaar is.

Er is sprake van een dienstreis wanneer (met goedkeuring) werkzaamheden worden verricht buiten de plaats waar de bestuurder gewoonlijk zijn of haar werkzaamheden verricht. De kosten daarvan zijn declarabel.

Maar de declaratie van lunches en theaterkaartjes als “verblijfskosten tijdens dienstreizen” lijkt mij met een onkostenvergoeding van € 7.491,36 per jaar toch wat overtrokken. Je kunt je afvragen welke kosten dan wel in die onkostenvergoeding worden begrepen. Kennelijk wordt de onkostenvergoeding zoals ook bij de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda het geval was gewoon tot het salaris/inkomen gerekend. Maar de laatsten “hadden daarvan geen idee” maar mevrouw Kleine Deters had toch echt wel kunnen weten dat ze een naar de maat van de gemeente Westerveld een ruime vergoeding voor haar onkosten in haar wethoudersfunctie in ontvangst neemt.  

Overigens lijkt het indienen van voorgaande declaraties een foutje.

Uit deze bijlage blijkt, dat door de bestuurders van onze gemeente kennelijk ook kosten kunnen worden gedeclareerd “via financiën.” Wanneer bestuurders deze weg kiezen blijkt dit niet uit deze declaraties van betrokkenen. Misschien moet ik daar ook maar eens naar vragen.

Weet u trouwens overigens wat wordt verstaan onder: “Loyaliteitspunten”?

Ik zal het u bij de declaraties van de burgemeester toelichten.

Wordt vervolgd.

Artikel 28 Gemeentewet

Op 18 december 2012 besloot de gemeenteraad op basis van dit voorstel de verantwoording van de uitgaven over 2011 en het budget van de fractie Gemeentebelangen 2012 vast te stellen.

In mijn vorige bijdrage plaatste ik reeds kanttekeningen bij de gang van zaken.

De gestrengheid die de voorzitter van de raad doorgaans aan de dag legt waar het gaat om bijdragen van raadsleden aan het debat in de raad was ten aanzien van dit voorstel in geen velden of wegen te bekennen.

Helaas moet ik vaststellen dat bij dit voorstel - ondanks het feit dat alle raadsleden bij hun aantreden hebben beloofd de wet te zullen handhaven - stilzwijgend straffeloos de Gemeentewet werd overtreden.

Artikel 28 van de Gemeentewet schrijft in het eerste lid voor, dat een lid van de raad niet deelneemt aan de stemming over

“een aangelegenheid die hem rechtstreeks of middelijk persoonlijk aangaat of waarbij hij als vertegenwoordiger is betrokken.”

Jelle de Haas en Inge Wiarda zijn 7 maanden nadat de verantwoording (bij de accountant) moest zijn ingeleverd alsnog in de gelegenheid gesteld bonnen in te leveren.

Zij zijn dus betrokken geweest bij de samenstelling van de inhoud van het raadsvoorstel en hadden er persoonlijk belang bij dat het voorstel door de raad zou worden geaccordeerd.

Ondanks artikel 28 van de Gemeentewet stemden De Haas en Wiarda tijdens de vergadering met voorstel in. Een sterker staaltje van belangenverstrengeling is in de gemeenteraad van Westerveld nog niet vertoond. Kennelijk hadden ook de raadsleden er belang bij dat er "aan het gedoe" een einde kwam. En anders dan bij een eerdere gelegenheid deed ook de voorzitter alsof zijn neus bloedde. Integriteit is kennelijk een subjectief begrip. Het oud-raadslid Jan van Dalen weet daar overigens alles van.

Van enige bezorgdheid over hun bestuurlijke integriteit was bij de voorzitter, de griffier en de raadsleden was niets te bespeuren: wetten en gedragsregels zijn er alleen voor burgers.

Niet voor gemeenteraadsleden die achter gesloten deuren hun vuile was uit zicht houden.

Het zelfreinigend vermogen van het openbaar bestuur in Westerveld moet kennelijk een handje worden geholpen. Het WOB-verzoek naar de achtergronden van het besluit is al de deur uit.

Een landelijke politieke partij opperde onlangs het in het leven roepen van een "integriteitsrecherche". Een uitstekend concept wat mij betreft.

Wordt vervolgd.

Bestuurlijke integriteit en gedoogcultuur

Vanzelfsprekend heeft u afgelopen week kennis genomen van het feit dat er in de media uitgebreid aandacht was voor de “bezorgheid van gemeenteraadsleden” over hun bestuurlijke integriteit. 

Het lijkt een beetje alsof men zich zorgen maakt over de gezondheid van anderen maar de gang naar een geneesheer vooralsnog overbodig vindt. En zo blijft alles bij het oude.

Ook in onze prachtige gemeente.

Mogelijk herinnert u zich mijn bedrage over de raadsvergadering van 25 september j.l. waarin de fractiebestedingen 2011 aan de orde zijn geweest. Voor de fractie van Gemeentebelangen werd toen een uitzondering gemaakt. Hiervan werd de besteding via een interventie van de voorzitter niet vastgesteld: de griffie was nog in gesprek over de onderbouwing van de kosten.

Nog even de zaken op een rijtje:

• het accountantsrapport over de fractiebestedingen vermeldde, dat de fracties binnen een maand na afloop van een kalenderjaar rekening en verantwoording moeten afleggen.

• in het raadsvoorstel voor de vergadering op 25 september j.l. is te lezen onder: Kanttekeningen, dat de fractie van Gemeentebelangen ( dus destijds Jelle de Haas en Inge Wiarda) voor het overgrote deel van de bestedingen geen bonnen konden overleggen.

• het raadsverslag van deze vergadering vermeldt, dat de griffie nog in bespreking ging over de onderbouwing van de kosten.

• in het raadsvoorstel voor de vergadering van 18 december a.s. kunt u lezen, dat de fractieverantwoording nu compleet is gemaakt en de rekening kan worden opgemaakt.

Uw en mijn conclusie kan geen andere zijn dan Jelle de Haas en Inge Wiarda 7 maanden nadat de verantwoording (bij de accountant) moest zijn ingeleverd alsnog in de gelegenheid zijn gesteld bonnen in te leveren en dus overtreding van artikel 11 lid 1 van de verordening fractieondersteuning 2011 heeft plaatsgevonden. Het tweede lid van artikel 11 van de verordening voorziet overigens niet in het verdwijnen van een fractie uit de raad. Een omissie naar mijn oordeel.

Wat te denken van een gemeenteraad die haar eigen regels kennelijk niet wenst te handhaven?  En wat te denken van raadsleden die hun eigen belang kennelijk belangrijker vinden dan de integriteit van de gemeenteraad? Hoezo bestuurlijke integriteit? Voorshands ben ik van oordeel, dat de bestuurlijke achterkamer belangrijker wordt geacht.

En wat te denken van het gegeven dat bij dit raadsvoorstel geen accountantsrapport is bijgevoegd maar dat de verantwoording zoals ook in het verleden door de griffie en de afdeling financiën is gecontroleerd? De interne controle werd vanwege mogelijke fraudegevoeligheid op basis van een raadsbesluit vervangen door een externe controle en wordt voor dit speciale geval weer ingevoerd.

De bestuurlijke integriteit is naar mijn oordeel ver te zoeken. 

Als de gemeenteraad zoals in deze casus haar eigen regels niet volgt is er sprake van onbehoorlijk bestuur in het kwadraat.

Vanzelfsprekend zal ik nadat het raadsvoorstel op 18 december a.s. is gefiatteerd de fractieverantwoording Gemeentebelangen 2011 alsnog maar weer opvragen.

Wordt vervolgd.

Het kan verkeren .........

In mijn berichtje op 24 oktober j.l. vermeldde ik, dat het onbegrijpelijk is, dat onze gemeenteraad geen enkele controle heeft op de declaraties van de burgemeester en de collegeleden en dat men deze situatie stilzwijgend laat voortbestaan.

Voorts achtte ik het ook onbegrijpelijk dat de collegeleden – toen het beleid ten aanzien van de declaraties van de raadsfracties werd bijgesteld – niet uit eigen beweging ook het beleid ten aanzien van hun eigen declaraties en vergoedingen hebben aangepast en opdracht hebben gegeven analoog naar de gang van zaken bij de fracties ook hun declaraties en kostenvergoedingen met behulp van een openbaar accountantsrapport volstrekt transparant te maken.

Belofte maakt schuld.

Ik heb dan ook het college van burgemeester en wethouders op basis van de Wet openbaarheid van bestuur gevraagd hun declaraties en uitbetaalde vergoedingen over de jaren 2010 en 2011 alsnog in het openbaar te verantwoorden.

Onlangs ontving ik naar aanleiding van mijn verzoek het collegebesluit daaromtrent.

Het verzoek werd toegewezen.

De afhandeling van het collegebesluit echter riep dezerzijds vragen op. En dus heb ik het college via deze brief om een toelichting gevraagd.

Kort daarna ontving ik een telefoontje van een ambtelijke medewerker naar het hoe en waarom.

Ik heb in dat gesprek moeten vaststellen, dat conform de huidige jurisprudentie uitsluitend de marginale kopieerkosten in rekening zouden kunnen worden gebracht.  

Hetgeen in de legesverordeling is opgenomen (“€ 0,50 per A4-kopie in 2012”) lijkt ietwat overdreven als men in bijna iedere supermarkt voor een dubbeltje per kopie op de eerste rang kan zitten. Ik heb voorts het college de bijbehorende jurisprudentie doen toekomen.

Het verlossende antwoord voor wat betreft de kopieerkosten laat nog op zich wachten.

Wordt vervolgd.

Sinterklaas

Op 26 september j.l. berichtte ik u via deze website over de besluitvorming in onze gemeenteraad over de declaraties van onze raadsfracties.

De voorzitter van de raad stelde staande de vergadering voor het concept-raadsbesluit zodanig aan te passen, dat tot goedkeuring van de besteding van de fractiebudgetten 2011 en vaststelling van de budgetten voor 2012 werd besloten met uitzondering van die van de fractie van Gemeentebelangen.

Een WOB-verzoek om de laatste declaraties openbaar te maken werd afgewezen, omdat een beslissing daarover - op grond van het voorgaande - werd aangehouden. En daarmee werd feitelijk gezegd dat er alsnog een raadsbesluit over deze kwestie zal worden genomen.

De griffie is ook thans nog – 6 weken nadat de declaraties van de raadsfracties minus Gemeentebelangen zijn goedgekeurd – met een accountantsrapport in de hand in gesprek met Jelle de Haas en Inge Wiarda.

Ik heb voor u nog even nagegaan hoe de agenda van de volgende raadsvergadering en die is op 27 november a.s. er uit ziet. Op de gemeentelijke website komt tot nu toe geen agendapunt voor dat ziet op de vaststelling van het fractiebudget van Gemeentebelangen over 2011. En dus conform de afwijzende beschikking geen openbaarheid.

Ik kan mij niet voorstellen dat nader overleg over een eenvoudige kwestie als de inhoud van een accountantsrapport meer dan 6 weken moet duren.

Het voorgaande levert voor mij maar één beeld op.

De Haas en Wiarda hebben uitgaven gedaan die naar hun oordeel ten laste van het fractiebudget konden worden gebracht en waarvan later de accountant oordeelde dat deze kosten op grond van de regels niet declarabel waren. Daarbij kwam nog de terugbetaling op basis van een concept-raadsbesluit van meer dan € 2.200.

Maar zolang er geen raadsbesluit over de afrekening van het fractiebudget van Gemeentebelangen over 2011 beschikbaar is, wordt er ook niet afgerekend. Het netto voordeel voor Jelle de Haas en Inge Wiarda is dus meer dat € 2000. Wat er nu kennelijk gebeurt lijkt heel erg op klassejustitie: anderen moeten onterecht genoten overheidsbijdragen op straffe van kortingen terugbetalen. Medeburgers die bijstand (moeten) genieten kunnen daarover meepraten. Alle inzamelingen van de voedselbank ten spijt.

Het zijn de leden van de gemeenteraad zelf die dit niet moeten zouden laten gebeuren.

Slecht gedrag zou niet op deze wijze moeten worden beloond.

Lance Armstrong is in dit verband een niet geheel willekeurig voorbeeld.

Wellicht kan een cordon sanitaire rond de fractie De Haas een oplossing bieden.

Maar beste lezers, Sinterklaas is weer in het land en in deze tijd van het jaar viert schijn heiligheid hoogtij. En de doofpot staat als immer in de raadszaal.

Wordt vervolgd.

Stroperig

Bijna een maand geleden vroeg ik de gemeenteraad via een WOB-verzoek mij afschriften te doen toekomen van de declaraties van de fractie van Gemeentebelangen over 2011 die ten laste van het fractiebudget zijn gebracht. Aanleiding tot het voorgaande was het gegeven, dat de fracties binnen een maand na afloop van een kalenderjaar (2011) rekening en verantwoording moeten afleggen over de besteding van de vergoeding. De fracties krijgen namelijk aan het begin van het jaar een voorschot waarvan de besteding nadien moet worden verantwoord.  

De accountantsrapportage over de fractiebestedingen werd op 25 september j.l. in de gemeenteraad behandeld. Daaruit blijkt, dat de accountant te werk is gegaan conform de spelregels die onder meer door de raad zelf na de declaratiefraude door de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda werden vastgesteld.

Eén van die regels is, dat de fractie verantwoording moeten afleggen met bewijsstukken van uitgaven zoals facturen en bankafschriften. Opgemerkt wordt, dat onder meer de fractie van Gemeentebelangen niet alle uitgaven met facturen kon onderbouwen.  

Het laatste is overigens niets nieuws. De Haas en Wiarda waren al jaren in de gelegenheid kosten te declareren en uitbetaald te krijgen zonder dat er “bonnetjes ten bewijze van de uitgaven” waren.

Uit het verslag van de raadsvergadering blijkt, dat nota bene de griffie in gesprek is met de voormalige fractie van Gemeentebelangen over de onderbouwing van de kosten.

Ik kreeg dan ook dit besluit op mijn WOB-verzoek. De boodschap luidt: “u moet nog even geduld hebben want we praten er nog over.” En dat is op zijn zachtst gezegd merkwaardig.

Stelt u zich voor: twee raadsleden krijgen jaren kosten vergoed die op zich niet rechtmatig zijn. Fraude dus. De gemeenteraad stopt de gang van zaken in de doofpot en maakt nieuwe spelregels die moeten voorkomen dat dit nog eens kan gebeuren onder meer door een accountantsbureau een toetsing van de uitgaven aan de spelregels te laten uitvoeren. Deze rapportage wordt geaccordeerd door de opdrachtgever: het presidium. Vervolgens wordt het raadsbesluit over de vergoeding van de voormalige fractie Gemeentebelangen aangehouden waarna de griffier met De Haas en Wiarda in gesprek gaat.

Beste mensen, dit is de omgekeerde wereld!  

De gemeenteraad is formeel de werkgever van de griffier en dus is de griffier niet de eerst aangewezene om hier gesprekken over te voeren. Het meest voor de hand ligt dat De Haas en Wiarda in gesprek zouden gaan met de accountant omdat deze de toetsing deed.

Op deze manier is de gemeenteraad terug bij af en is een situatie geschapen zoals die was vóór de aanpassing van de spelregels: Jelle de Haas en Inge Wiarda maken zelf wel uit wat declarabel is en wat niet. Ambtenaren hebben daarin geen zeggenschap.

Tenslotte: 

Op 1 juli 2004 is de Wet elektronisch bestuurlijk verkeer in werking getreden.
Dat is nu dus ruim 8 jaar geleden. De inhoud van de tweede alinea van het besluit draait de klok weer voor jaren terug. Aangenomen natuurlijk dat de regel: documenten voor burgemeester, B&W of gemeenteraad via E-mail worden geweigerd op een ieder van toepassing is.

Voordeel is wel dat het werk verschaft: volgens artikel 2:15 lid 4 van de Algemene wet bestuursrecht moet het bestuursorgaan een weigering op grond van dit artikel zo spoedig mogelijk aan de afzender meedelen. We zullen zien..............

Wordt vervolgd.

Transparant openbaar bestuur?

In mijn bericht van 15 september j.l. heb ik u deze rapportage van Deloitte Accountants aangereikt.

Zoals u in de aanhef kunt lezen gaf het presidium (de gezamenlijke voorzitters van de raadsfracties) de huisaccountant van de gemeente Westerveld opdracht de declaraties van de fracties te controleren. Van de conclusies kunt u in de eerder genoemde rapportage kennis nemen.

Als het presidium door middel van een accountantsverslag aangeeft haar controlerende taak serieus te nemen kan dit beleid ook in een breder kader worden geplaatst. Ook de declaraties en de uitbetaalde vergoedingen van het college van burgemeester en wethouders zijn aan regelgeving en voorschriften gebonden.

Een gemeenteraad stelt beleidskaders, burgemeester en wethouders voeren dit beleid uit en de raad controleert op zijn beurt de uitvoering daarvan.

Na het raadsbesluit over het controlerapport inzake de fractiedeclaraties vroeg ik mij af of een dergelijk onafhankelijk controlerapport wellicht ook met betrekking tot de declaraties van en uitbetaalde vergoedingen aan de burgemeester en de wethouders voorhanden was.

Ingevolge artikel 3, eerste lid van de Wet openbaarheid van bestuur kan een ieder een verzoek om informatie, neergelegd in documenten over een bestuurlijke aangelegenheid tot een bestuursorgaan richten. En om er zeker van te zijn of er al dan geen controlerapport bestaat heb ik een WOB-verzoek tot het college gericht.

Onlangs ontving ik daarop dit antwoord.

Hieruit blijkt, dat er geen controlerapporten van de declaraties en uitbetaalde vergoedingen van de collegeleden van een accountant voorhanden zijn. Met andere woorden: de situatie die de fraude door de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda mogelijk maakte bestaat voor de leden van het college nog steeds. En wie in het raadhuis controleert op dit moment dan de uitvoerende macht? Wie zegt in het voorkomende geval tegen een collegelid: “Spijtig, maar deze declaratie komt niet voor vergoeding in aanmerking”.

Het is onbegrijpelijk dat de gemeenteraad deze situatie stilzwijgend laat voortbestaan.

Het is ook onbegrijpelijk dat de collegeleden – toen het beleid ten aanzien van de declaraties van de raadsfracties werd bijgesteld – niet uit eigen beweging ook het beleid ten aanzien van hun eigen declaraties en vergoedingen hebben aangepast en opdracht hebben gegeven analoog naar de gang van zaken bij de fracties ook hun declaraties en kostenvergoedingen met behulp van een openbaar accountantsrapport volstrekt transparant te maken.  

Niet alleen de gemeenteraad maar ook de collegeleden hebben kennelijk niet verder gekeken dan hun neus lang was.

Vanzelfsprekend zal ik het college vragen hun declaraties en uitbetaalde vergoedingen over de jaren 2010 en 2011 alsnog in het openbaar te verantwoorden.

Wordt vervolgd.

EenVandaag

Misschien heeft u vanavond de uitzending van de actualiteitenrubriek 1Vandaag gezien.

Daarin kwam een onderwerp voor dat onder meer over belangenverstrengeling in de politiek gaat. Heeft u het niet gezien? Geen nood: tegenwoordig is alles via het internet nogmaals te bekijken.

Het verhaal ging ook een beetje over de manier waarop politici elkaar de bal toespelen en/of uit de wind houden. En als dergelijke kwesties aan de orde komen worden er bijna onmiddellijk deskundigen ten tonele gevoerd die vertellen hoe men voor de toekomst dergelijke problemen kan voorkomen. Zo ook in dit geval.

Eén deskundige beschreef bijna letterlijk de casus van de partner-gemeenteraadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda: als je lang in de politiek zit neemt het risico dat je jezelf privileges toekent die je niet toekomen steeds verder toe.  

Ik herinner u aan dit artikel dat destijds in een regionaal dagblad verscheen.

De analyse van de betrokken journalist was glashelder: ook bij de fractie en de kiesvereniging Gemeentebelangen was de schijn van belangenverstrengeling onomstootbaar aanwezig. Verantwoordelijk daarvoor waren Jelle de Haas en Inge Wiarda. Door deze belangenverstrengeling zagen zij kans ten eigen voordele uitermate creatief met het fractiebudget van Gemeentebelangen om te gaan. 

Wellicht ten overvloede: hoewel ik helaas moet vaststellen dat ook politici hosselen geldt wat mij betreft in deze kwestie geen verjaringstermijn.

De deskundige in 1Vandaag gaf als recept op “integriteit van besturen” aan, dat politici onderling elkaar zouden moeten aanspreken op mogelijk niet-integer gedrag. Ik verwijs u bij deze nogmaals naar het artikel en de analyse van de verslaggever van de regionale krant.

Anders dan in het Roermondse wordt vooralsnog in Westerveld de doofpot-methode gehanteerd.

Op 10 juli j.l. gaf de voorzitter van de gemeenteraad nog in de raadsvergadering aan, dat naar zijn oordeel “de lijn die we met elkaar gekozen hebben tot dusver de juiste is, ….. denk ik.”

Kortom: de doofpot-aanpak “ons kent ons” wordt door in elk geval de meerderheid van onze gemeenteraad ondersteund.

Hoewel ik van het zelfreinigend vermogen van onze politici in dit kader geen hoge pet op heb brengt de landelijke discussie over integriteit en belangenverstrengeling daar mogelijk verandering in.

Het beroep tegen de weigering van de gemeenteraad tot het openbaar maken van de resultaten van het fraudeonderzoek van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies ligt thans nog bij de bestuursrechter in Assen die op enig moment zijn of haar licht daarover zal laten schijnen. 

Geduld is een schone zaak.

Wordt vervolgd.

Nomaals fractiedeclaraties

Het informele politieke communicatiecircuit bloeit als nooit tevoren. Niet alleen over zaken van algemeen belang maar ook over het persoonlijk belang van de individuele leden van de gemeenteraad in Westerveld.

Uit de ingekomen reacties op mijn vorige blog komt de vraag bovendrijven naar het hoe en waarom van het besluit van de gemeenteraad de declaraties over 2011 van Gemeentebelangen buiten de besluitvorming te laten.

Het enige wat uit het raadsvoorstel blijkt is, dat de uitkomsten van het onderzoek van de huisaccountant naar de rechtmatigheid van de uitgaven ten laste van de fractiebudgetten met het presidium is besproken.

Uit het indienen van het raadsvoorstel door het presidium moeten worden geconcludeerd dat de meerderheid van de fractievoorzitters het met de inhoud daarvan eens was.  

Normaal te doen gebruikelijk worden alle raadsvoorstellen in de fracties vanzelfsprekend voorbesproken. De draai van de raadsleden om op voorstel van de voorzitter  in de besluitvorming een uitzondering te maken ten aanzien van het fractiebudget van Gemeentebelangen is dus letterlijk en figuurlijk uitzonderlijk.

Omdat openbaar bestuur in het openbaar zou moeten dienen te geschieden en toch nog enige mate van transparantie over dit onderwerp te verkrijgen heb ik de gemeenteraad gevraagd op basis van de Wet Openbaarheid van Bestuur de declaraties van Gemeentebelangen over 2011 en de achterliggende documenten openbaar te maken.

Ik houd u op de hoogte.

Wordt vervolgd.

Terugvorderen......

Gisteravond is de raadsvergadering gehouden waarin de raad onder meer de verantwoording van de fractiebudgetten over 2011 behandelde.

Het agendapunt was als A-onderwerp opgevoerd hetgeen inhoudt, dat geen van de fracties daarover het woord wenst. Het was dus wat de volksmond “een hamerstuk” heet.

De enige “fractie” in de raad die over dit onderwerp uiteindelijk wel iets op te merken had bleek de raadsvoorzitter zelf.

Hij stelde staande de vergadering voor het raadsbesluit zodanig aan te passen, dat tot goedkeuring van de besteding van de fractiebudgetten 2011 en vaststelling van de budgetten voor 2012 werd besloten met uitzondering van die van de fractie van Gemeentebelangen.

Alle raadslieden gingen ondanks de bijgevoegde accountsverklaring van Deloitte stilzwijgend accoord. Ook de partner-fractie Jelle de Haas en Inge Wiarda. Voor mevrouw Wiarda is dat overigens niets nieuws: haar inbreng in raadsdebatten is tot nu toe te verwaarlozen. Haar inbreng vindt voornamelijk buiten de raadsvergaderingen plaats in het lobby-circuit.

Kennelijk wist een ieder waar de schoen wrong en dus wenste niemand daarover in het openbaar zijn of haar mening te geven.

Ik sprak u eerder over de achterkamer van de gemeenteraad in onze gemeente en dit was kennelijk een onderwerp dat in een eerder stadium tot ongenoegen van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda daar al was afgekaart. Wie anders van de raadsleden zou zich mogelijk kunnen interesseren voor het Gemeentebelangen-budget? Inderdaad: alleen degenen die zich – een accountantsverklaring ten spijt – tekortgedaan voelen.

Het raadsvoorstel vermeldt, dat van de fractie van Gemeentebelangen een bedrag van
€ 2.235,76 dient te worden teruggevorderd.

Voorgaande gang van zaken werpt wel de vraag op wat de gevolgen zijn van de besluitvorming hierover gisteravond. 

De raad zal op enig moment alsnog een besluit moeten nemen over het fractiebudget van Gemeentebelangen over 2011 en 2012.

 

Ik houd u op de hoogte.

Wordt vervolgd.

Nogmaals integriteit

Ik kan me levendig voorstellen dat niet iedere burger in Westerveld wekelijks – laat staan dagelijks – de website van onze gemeente opzoekt. Toch zijn daar verhelderende documenten in te zien.

Zo ook deze week. Het betreft deze rapportage van Deloitte Accountants b.v.

Het betreft het controlerapport inzake de verantwoording vergoedingen door onze raadsfracties over 2011.

Ik kan u zeggen dat ik met de bevindingen niet alleen blij werd verrast en maar tegelijkertijd ook een gevoel kreeg dat ik het allemaal al eens had gezien.

Mijn conclusie luidt, dat mijn verzoek aan het college van B&W tot het doen van aangifte wegens fraude met de fractievergoedingen in 2010 tegen de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda de werkwijze van beide raadsleden aanvankelijk niet heeft veranderd. Beiden waren zich kennelijk niet bewust van het feit dat de declaratieregels ook op hen van toepassing waren. 

En zo kon het gebeuren dat de fractie van Gemeentebelangen onder leiding zijn voorzitter Jelle de Haas in 2011 gedurende zijn bewind dat overigens maar een half jaar duurde een bedrag van € 583,28 aan fractiekosten declareerde.

Zoals u zich wellicht zult kunnen herinneren werden medio 2011 de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda door het bestuur van Gemeentebelangen geschorst vanwege een strijd om de macht met dat bestuur. En dus begonnen ze hun eigen toko in de gemeentepolitiek. Maar dit terzijde.

Helaas, na controle door de accountant bleek daarvan € 480,58 niet declarabel. En dat is meer dan 82% van het gedeclareerde bedrag. Kennelijk leren ook De Haas en Wiarda slechte gewoonten maar moeizaam af vooral als deze prettige bijkomstigheden in zich herbergen.

Ik geef u in overweging nog eens terug te bladeren naar het blog dat ik op 5 februari 2011 op deze website zette en de declaraties van de fractie van Gemeentebelangen over 2009 nog eens te vergelijken met die over de eerste helft van 2011. Ook in ten aanzien van de declaraties over 2009 kon worden vastgesteld dat er  bonnetjes ontbraken. Ook toen bestond de plicht aan te tonen welke kosten waarvoor werden gemaakt. Maar toen was er van terugbetalen van een gedeelte van het genoten voorschot wegens het ontbreken van bewijs geen sprake. En dus werd het declaratiebedrag van Jelle de Haas en Inge Wiarda indirect goedgekeurd en dus werd dit gedrag gecontinueerd. 

De stelling "Vertrouwen is goed, maar controle is beter" deed toen nog geen opgeld. 

Overigens: een controlerapport van de huisaccountant met betrekking tot de declaraties van burgemeester en wethouders over 2011 ontbreekt nog. Waarom eigenlijk? De gemeenteraad heeft toch een controlerende taak? Ik zal er eens naar vragen.

Wordt vervolgd.

Raadsbesluit

Integriteit is sinds het vertrek van Jan van Dalen (PW), Paul Weijers ( ook PW) en Frank Foreman (VVD) geen gespreksonderwerp meer.  

Aan de soap rond het frauduleuze declaratiegedrag van de partner-raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda lijkt echter geen einde te komen. Homme Geertsma (CDA) is van mening dat deze procesgang te duur wordt. Ik kan hem de verzekering geven: zolang Jelle de Haas en Inge Wiarda bescherming genieten zullen worden de kosten blijven toenemen.

Kort geleden ontving ik dit raadsbesluit op mijn bezwaar tegen mijn verzoek de presidiumverslagen over 2011 openbaar te maken. De conclusie moet luiden, dat de Wet Openbaarheid van Bestuur voor de raad nog steeds geen beletsel vormt om een commissie Stiekem in stand te houden. Kosten noch moeite worden letterlijk gespaard om zaken onder het maaiveld te houden. Het besluit heeft overigens een hoog Sinterklaasgehalte met sigaren uit eigen doos.

Tussen schrijven en doen bestaat overigens een wereld van verschil.

In het besluit staat, dat “De namen van de leden van het presidium zijn weg gelakt voor zover zij voorstellen voor de agenda of anderszins doen. Het doen van voorstellen behoort tot het interne beraad van het presidium; zulke voorstellen zijn aan te merken als persoonlijke beleidsopvatting.”

Het voorgaande is van tweeën één en lijkt bedoeld om zaken stevig onder de pet te houden.

Als (conform de wet WOB) namen worden verduisterd kan niet worden nagegaan wie de aangever is van hetgeen ten berde wordt gebracht. De inhoud van het voorstel kan dus zonder probleem worden gecommuniceerd.

Als naam + voorstel worden doorgehaald blijft er niets relevants over. En dat is precies de bedoeling. U mag niet weten wat uw openbaar bestuur in de achterkamer bekokstoofd.

Want daardoor wordt het presidium onevenredig benadeeld! Op welke manier, hoe en waarom staat er niet bij. Wilt u althans proberen dit gelegenheidsargument serieus te nemen?

Wellicht te overvloede: het voorgaande dient ter bescherming van de gemeenteraadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda die in het verleden een eigen toko “Gemeentebelangen” bestierden op een manier waaraan  bij leven kameraad Honnecker  nog een puntje had kunnen zuigen.  

De toko is er overigens nog steeds: de huidige fractie De Haas & Partner.

De Stasi-praktijk bestaat nu een roddel en achterklap. Want je bent "beroepspoliticus" of je bent het niet.  

De schoorsteen moet roken nietwaar?

De advocatuur

In mijn vorige bijdrage maakte ik gewag van de mogelijkheid dat het CDA-raadslid Geertsma een gave heeft die anderen moeten ontberen: het voorspellen van de toekomst.

Helaas moet ik u bij deze meedelen dat ik mij naar alle waarschijnlijkheid heb vergist.

Vandaag ontving ik deze mededeling van de griffie van de rechtbank in Assen.

De brief ging vergezeld van een schrijven van Benthem Gratama advocaten uit Zwolle waarin zij de rechtbank meedelen, dat in de beroepsprocedure inzake de openbaarmaking van de rapportage van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies de heer R.S. Wertheim als gemachtigde van de raad en het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Westerveld zal optreden.

Van de inhoud van deze brief kunt u hier kennisnemen.

Bovenstaande mededeling zet de onvrede van de heer Geertsma met de hele gang van zaken en de daarbij behorende maatschappelijke kosten in een wat ander daglicht. Mogelijk heeft de heer Geertsma toch geen voorspellende gaven maar was hij ten tijde van de raadsvergadering gewoon in het bezit van voorkennis.

Ik breng u nog even een zinsnede uit mijn vorige blog in herinnering:

“”De raadsvoorzitter gaf daarop aan gaarne bereid te zijn de kosten in beeld te brengen. Hij voegde daaraan toe dat dit onverlet laat, dat “de lijn die we met elkaar gekozen hebben tot dusver de juiste is, ….. denk ik.””

Maar kennelijk heiligt het doel: de bescherming van de collega raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda volgens een eerdere afspraak de noodzakelijke financiële middelen.

De ontboezeming van de heer Geertsma ten spijt: wie de raadsvoorzitter in de vorige alinea met “we” bedoelt kan normaal gesproken alleen maar betrekking hebben op hemzelf en alle raadsleden; Jelle de Haas en Inge Wiarda incluis. Tot zover de achterkamer van de gemeenteraad.

Het verweer tegen tegen het op basis van de Wet openbaarheid van bestuur aan de openbaarheid moeten prijsgeven van documenten die helderheid kunnen geven over het gemeentelijke beleid ten aanzien van het declaratiegedrag van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda is kennelijk zo belangrijk dat daarvoor het inschakelen van de advocatuur noodzakelijk wordt geacht.

Wat moet er nu volgens u koste wat het kost onder de tafel worden gehouden?

Wordt vervolgd.

De raadsvergadering

De raadsvergadering van gisteravond kende een interessante opening.

Bij de vaststelling van de agenda werd voorgesteld het agendapunt 4 (Besluit op bezwaar van de heer Vogelzang) omdat de voorbereiding daarvan nog niet was afgerond af te voeren en in augustus a.s. een extra raadsvergadering te beleggen.

Op de vraag of iemand hierover het woord wenste antwoordde het CDA bij monde van de heer Geertsma niet inhoudelijk op de zaak in te zullen gaan maar de hele gang van zaken meer dan zat te zijn. Naar zijn oordeel wegen de maatschappelijke kosten van één en ander niet op tegen het resultaat daarvan. Kennelijk bezit de heer Geertsma voorspellende gaven die overigens niet een ieder gegeven zijn.

De raadsvoorzitter gaf daarop aan gaarne bereid te zijn de kosten in beeld te brengen. Hij voegde daaraan toe dat dit onverlet laat, dat “de lijn die we met elkaar gekozen hebben tot dusver de juiste is, ….. denk ik.”

Ik kan de gedachtegang en de hartenkreet van de heer Geertsma van harte onderschrijven.

Kennelijk heeft ook bij hem de gedachte postgevat, dat met het verweer tegen het op basis van de Wet openbaarheid van bestuur aan de openbaarheid moeten prijsgeven van documenten die helderheid kunnen geven over het gemeentelijke beleid met betrekking tot het declaratiegedrag van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda een wel erg grote kostenpost moet zijn geworden en dat het einde van dit proces nog lang niet in zicht is.

Hierbij merk ik op, dat in gedachten moet worden gehouden dat de heer Geertsma de voorzitter van de gemeenteraad en zijn collega-raadsleden toesprak. Kennelijk is voor het CDA de eerder gekozen beleidslijn ten aanzien van de creatief declarerende raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda aan een herijking toe.

Mijn eerste verzoek aan de gemeenteraad van Westerveld een onderzoek naar het declaratiegedrag van de betrokken raadsleden in te stellen dateert van medio december 2010.

Het wordt inderdaad tijd dat de raad de integriteitsmotie die bij het vertrek van de heer Van Dalen werd aangenomen nog eens voor zich en tot zich neemt en overgaat tot handelen.

Dat nu heeft inderdaad al te lang op zich laten wachten.

Wordt vervolgd.

C i t a a t

De mensen struikelen nu en dan over de waarheid,

maar de meesten krabbelen haastig overeind en lopen snel door alsof er niets gebeurd is.


Winston Churchill
Engels staatsman 1874 - 1965

De bestuursrechter

In mijn bijdrage van 31 mei j.l. beschreef ik u de gang van zaken rond de bezwaarprocedure met betrekking tot de rapportage van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies inzake de greep in de fractie-kas van de partner-gemeenteraadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda.

De Wet openbaarheid van bestuur regelt het recht van burgers op informatie van de overheid. Deze wet zorgt ervoor, dat er inzage is in het handelen van de overheid. Overheidsinformatie behoort altijd openbaar te zijn tenzij de Wet openbaarheid van bestuur of andere wetgeving bepaalt dat de gevraagde informatie niet geschikt is om openbaar te maken.

Nu onlangs tijdens een hoorzitting moest worden vastgesteld dat Jelle de Haas en Inge Wiarda via de Wet openbaarheid van bestuur door de raadsvoorzitter worden beschermd is de tijd aangebroken de argumenten die er voor zorgen dat de fraude-rapportage niet geheel openbaar is extern te laten toetsen.

Een bezwaarschrift tegen een overheidsbesluit is feitelijk een verzoek aan het bestuursorgaan dat het besluit nam nog eens kritisch naar het gewraakte besluit te kijken en dit besluit in heroverweging te nemen. Als een burger het niet eens is met de op het bezwaarschrift genomen beslissing kan hij of zij beroep instellen bij de sector Bestuursrecht van de rechtbank.

De argumenten die de raadsvoorzitter bij de heroverweging van zijn besluit het Deloitte-rapport niet volledig openbaar te maken vanzelfsprekend met uitzondering van de persoonlijke informatie – zoals vastgelegd in de Wet bescherming persoonsgegevens – hebben mij niet overtuigd.

Ik heb dan ook beroep ingesteld bij de rechtbank in Assen tegen het betreffende besluit op bezwaar van de raadsvoorzitter de rapportage van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies en de daarbij behorende documenten op basis van de Wet openbaarheid van bestuur niet volledig openbaar te maken.

Het beroepschrift kunt u hier lezen en of downloaden.

Wordt vervolgd.

Politiek

Gisteravond werd ik in de gelegenheid gesteld mijn bezwaar toe te lichten tegen het besluit van de voorzitter van de gemeenteraad mij nagenoeg onleesbare verslagen van de beraadslagingen van het presidium van de gemeenteraad van Westerveld over 2011 te doen toekomen. 

Ook gisteravond moest ik tijdens de zitting van de commissie van advies voor de bezwaar- en beroepschriften vaststellen, dat voor de zoveelste keer mijn bezwaren door de voorzitter van de gemeenteraad onjuist waren geciteerd en dat deze gang van zaken directe gevolgen heeft gehad op zijn verweer tegen mijn bezwaren. Zie ook mijn berichtje van 21 mei j.l.

Het bezwaarschrift en het verweer daartegen kunt u door aanklikken nogmaals oproepen en lezen.

Waar ik u nu op wil wijzen is het volgende.

In het eerste besluit van 24 februari 2012 stelt de raadsvoorzitter bij het tweede opsommingsteken, dat bij verzoek wordt gehonoreerd met inbegrip van alle daarbij behorende (digitale) documenten.

Alleen: de laatste stukken heb ik nooit ontvangen en daartegen is dus bezwaar aangetekend. Een burger mag er toch op vertrouwen dat ook de lokale overheid zijn toezeggingen nakomt.

In het verweerschrift kunt u onder 2a. wordt tegen het achterhouden van deze documenten aangevoerd, dat dat ik er niet om zou hebben gevraagd terwijl het verzoek daartoe toch helder is.

Eerst toezeggen en dan de schuld voor het niet verstrekken bij een ander leggen: een gang van zaken die kennelijk in het openbaar bestuur te doen gebruikelijk is. Mogelijk is de reden voor bovenstaand gedrag nog interessanter.

Het verweer onder 2d. stelt dat

“Mits zorgvuldig toegepast kunnen ook leden van het presidium beschermd worden door de uitzonderingsgronden van de WOB.”

De reden dat de documenten nagenoeg onleesbaar zijn gemaakt is dus dat de leden van het presidium kennelijk beschermd moeten worden.

Voor de goede orde: we spreken in deze kwestie over burgers die lid zijn van een politieke partij en die zich beschikbaar hebben gesteld voor een publiek ambt als gemeenteraadslid. Daarna zijn ze door hun fractie gekozen als fractievoorzitter en hebben dus willens en wetens in het presidium plaatsgenomen. Bij belangrijke onderwerpen voeren ze in de raad in het openbaar het woord namens hun fractie. Ze geven interviews aan de lokale media en staan dus volop in de openbare schijnwerpers en staan met naam en toenaam op de gemeentelijke website.

Voor politici geldt in belangrijke mate: als je niet tegen de warmte kan moet je niet naar de tropen gaan!

Het voorgaande gaat kennelijk niet op in Westerveld. Daar staat ter bescherming van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda een doofpot die door de raadsvoorzitter wordt beheerd.
Kennelijk heeft de partner-fractie Jelle de Haas en Inge Wiarda niet in de gaten, dat er een zegswijs is dat zegt, dat bedriegers zelf uiteindelijk ook worden bedrogen. Schijnheiligheid acht ik overigens is één van de ergste vormen van bedrog. En politiek is politiek nietwaar?

Wordt vervolgd.

Het onderzoek naar fraude

In een eerder bericht maakte ik gewag van dit besluit van de voorzitter van de gemeenteraad van Westerveld mij het Deloitte-rapport inzake het fraude-onderzoek van de fractiekosten van de toenmalige fractie van Gemeentebelangen slechts ten dele ter beschikking te stellen. De hoofdstukken 5 en 6 van dit rapport konden op dat moment het daglicht kennelijk niet velen.

Na mijn bezwaarschrift tegen deze gang van zaken boog de commissie van advies voor bezwaar- en beroepschriften van onze gemeente zich over mijn argumenten en leverde dit advies af voor de gemeenteraad.

Kort en goed werd de raad geadviseerd het bezwaarschrift gegrond te verklaren, het bestreden besluit te herroepen en een nieuw besluit te nemen.

Op 8 mei j.l. besloot de gemeenteraad unaniem conform het advies van de bezwarencommissie. Hier vindt u het besluit.  Eigenlijk merkwaardig dat de gemeenteraad tegen zichzelf zegt dat diezelfde raad een nieuw besluit moet nemen.

Op 25 mei 2012 ontving ik dit besluit van de raadsvoorzitter die naar mijn oordeel daartoe overigens niet door de raad is gemandateerd en dus onbevoegd is een dergelijk besluit te nemen. Maar dit terzijde.

Het komt erop neer, dat hoofdstuk 5 – het toetsingskader voor het fraudeonderzoek – alsnog bijna geheel openbaar wordt gemaakt. Hoofdstuk 6 bevat kennelijk voor de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda zoveel belastende informatie dat dit gedeelte vooralsnog niet openbaar kan worden gemaakt. Vanzelfsprekend zal ik de argumenten die tot geheimhouding van het thans nog ontbrekende deel van deze rapportage hebben geleid door de bestuursrechter laten toetsen. Het rapport zoals het er nu uitziet vindt u hier.

Als u de toetsingskaders van hoofdstuk 5 legt naast het declaratieoverzicht van Jelle de Haas en Inge Wiarda dan kunt u daaraan uw eigen conclusies verbinden.
Vanzelfsprekend kunt u ook de toelichting daarbij er nog eens op naslaan.

Wordt vervolgd.

Manipulatie of gewoon dom?

Enige tijd geleden vroeg ik de verslagen van het presidium van de gemeenteraad van Westerveld op. De Wet Openbaarheid van Bestuur biedt daartoe gelegenheid.

Na lang talmen werden de verslagen openbaar zij het, dat veel van de inhoud onleesbaar was gemaakt. De openbaarmaking van dit gedeelte van de huishouding van onze gemeente liet zoveel te wensen over dat ik tegen de manier waarop ons openbare bestuur met de wet omgaat een bezwaarschrift indiende. Onlangs werd het verweerschrift van de voorzitter van de gemeenteraad ontvangen. U kunt er hier kennis van nemen.

Ik nodig u van harte uit de inhoud van mijn bezwaar en de verwoording daarvan in het verweerschrift eens naast elkaar te leggen.

Wat eerstens opvalt is, dat de samenvatting van mijn bezwaren in het verweerschrift niet correct is weergegeven.

Zo ontbreekt mijn stelling, dat ik heb gemeend nogmaals de kaders van de uitvoering van de wet nader aan te geven omdat de wet uitgaat van openbaarheid van documenten tenzij er in de wet genoemde redenen in het geding zijn. Kennelijk wordt de protectie van de partner-fractie Jelle de Haas/Inge Wiarda nog steeds boven een correcte uitvoering van de wet WOB gesteld.

En wat ook opvalt is het creatief omgaan met wetsteksten.

“Ten behoeve van” werd aangepast in “bedoeld voor” en het criterium “passages die herleidbaar zijn tot personen” wordt ten tonele gevoerd. In de wet is daarvan geen sprake maar – omdat het presidium uit een beperkt aantal personen bestaat – geeft het wel de gelegenheid de inhoud van een verslag nagenoeg compleet onleesbaar te maken.

Voorts is “het resultaat van intern beraad” en veranderd in : “de resultante” van dit beraad.

En dat is toch echt iets anders; wat het ook moge zijn. Voor het overige: nagenoeg alleen gelegenheidsargumenten. 

Zorgelijk is de manier waarop de raadsvoorzitter in Westerveld met de Wet Openbaarheid van Bestuur omspringt. Burgers zoals u en ik moeten kennelijk vooral stil zijn en zeker niet nagaan of de zakkenvullerij van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda wel door de wettelijke beugel kan. Documenten die daarop mogelijk betrekking hebben kunnen het daglicht kennelijk niet velen.

Een dergelijke attitude komt overigens vaker bij politici voor. Het zijn soms machtige mensen! Daarbij is de achterkamer in de politiek kennelijk ook bij integriteitskwesties onontbeerlijk.

Wordt vervolgd.

Bij het scheiden van de markt................

De raadsvergadering van gisteravond stond voor een groot deel uit het uitzwaaien van de heer Paul Wijers die zijn raadslidmaatschap niet langer kon combineren met zijn privéleven.

Het leven bestaat nu eenmaal uit het maken van keuzes.

Begin april namen de raadsleden afscheid van Frank Foreman.

Ook hij moest het raadslidmaatschap laten voor wat het is. En ook in dit geval moest aan privé-omstandigheden voorrang worden gegeven.

Beide raadsvergaderingen hadden één aspect gemeen: de afwezigheid met kennisgeving van de partnerfractie De Haas – Wiarda en dat is op zijn zachtst gezegd merkwaardig.

Foreman en Wijers waren circa 6 jaar collega-raadsleden van Jelle de Haas en Inge Wiarda.

Ik breng u wellicht te overvloede het volgende in herinnering.

De laatste gemeenteraadsverkiezingen werden gewonnen door de VVD. Deze partij gaf er onder leiding van Foreman de voorkeur aan om samen de Progressief Westerveld en DSSW de huidige coalitie te vormen. Gemeentebelangen Westerveld werd voor zover mij bekend slechts éénmaal geconsulteerd en daarna uitgesloten.

Foreman(VVD), Wijers (PW) en Martens (DSSW) werden het eens over de inhoud van een collegeprogramma en het zeer gewenste ambt van wethouder ging uiteindelijk aan de neus van De Haas (Gemeentebelangen) voorbij.

De afwezigheid van de gehele fractie De Haas bij de raadsvergaderingen waarbij Foreman en Wijers afscheid namen van hun collega-raadsleden kan nauwelijks toeval zijn ofschoon een samenloop van omstandigheden natuurlijk niet kan worden uitgesloten.

Ergens las ik, dat toeval feitelijk een onvermijdelijke samenloop van omstandigheden is.

De afwezigheid bij beide raadsvergaderingen van Jelle de Haas en of Inge Wiarda was – voor zover ik dat kan inschatten – zeker te vermijden.

En zo leert men bij het scheiden van de markt de kooplui kennen.

Rekken en er bij blijven..................

Uit mijn berichtje van 20 maart j.l. heeft u kennis kunnen nemen van het verweerschrift van de raadsvoorzitter van de gemeente Westerveld tegen mijn bezwaarschrift omdat  hij weigerde mij de rapportage van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies ter hand te stellen. 

Dit rapport werd desgevraagd uitgebracht naar aanleiding van de manier waarop de raadsleden van de huidige man-vrouwfractie De Haas en Wiarda via de gemeentelijke declaratieregels zich van een extra inkomen verzekerden. Want: wie appelen vaart, die appelen eet nietwaar?

Het was ook het rapport dat dermate vertrouwelijk is dat zelfs de raadsleden het niet mochten lezen maar dat met een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur zij het ten dele toch beschikbaar kwam.

De commissie van advies voor bezwaar- en beroepschriften heeft mijn bezwaar tegen het niet verstrekken van de hoofdstukken 5 en 6 van het rapport onder de loupe genomen en een advies voor de raadsvergadering van 8 mei a.s. samengesteld. U kunt het hier lezen.

De conclusie van de commissie luidt feitelijk, dat getracht is mij met een kluitje in het riet te sturen.

Een soort van bestuurlijk spelletje blufpoker.

In het verslag van de hoorzitting wordt overigens nog gewag gemaakt van “respect voor de procesgang”. Een curieuze motivering, omdat de overige bijdragen van de raadsvoorzitter slechts door manipulatie lijken te zijn ingegeven. Toegeven dat er fouten zijn gemaakt lijkt mij mij getuigen van realiteitszin en respect voor het openbaar bestuur. Voorlopig moet de conclusie luiden, dat nog steeds wordt getracht de fraude van betrokken onder het bestuurlijke tapijt te verbergen.

Wellicht is het tijdstip aangebroken het gedrag van het openbaar bestuur in Westerveld ten aanzien van het uit de wind houden van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda aan een externe toetsing te onderwerpen. Of bijvoorbeeld het declaratiegedrag van het dagelijks bestuur van onze gemeente over de afgelopen jaren eens nader te bezien. Zijn deze uitgaven transparant en adequaat verantwoord? En: wie geeft daarvoor eigenlijk een verklaring af?

De manier waarop nog steeds wordt getracht de resultaten van het het volledige onderzoek van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies uit de publiciteit te houden geeft te denken.

Wordt vervolgd.

Berouw komt na de zonde

Verweerschrift

Kort nadat ik op 14 maart j.l. U deelgenoot maakte van de inhoud van het bezwaarschrift op het besluit mij de rapportage van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies uitgebracht naar aanleiding van de manier waarop door de raadsleden De Haas en Wiarda op proletarische wijze werd omgegaan met de gemeentelijke declaratieregels teneinde het eigen budget te verhogen ontving ik het verweer van de raadsvoorzitter. U kunt er hier kennis van nemen. Het verweerschrift is illustratief voor de manier waarop een bijna autocratisch gedrag wordt getoond.

Citaat: “Het rapport van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies is indertijd uitgebracht aan de voorzitter van de gemeenteraad en door hem zijn de conclusies uit het rapport naar buiten gebracht. De gemeenteraad heeft de vorm waarin dit gebeurde goedgevonden.”

Voor de goede orde: de vorm waarin dit tijdens de raadsvergadering op 29 maart 2011 was gegoten was dit schrijven, geagendeerd als ingekomen stuk, waarover desgevraagd geen van de raadsleden het woord wenste. Men zou van volksvertegenwoordigers in dergelijke kwesties toch op zijn minst een vraag om een toelichting daarop verwachten. Ik vermoed, dat men van de gang van zaken reeds kennis droeg en dan zijn vragen vanzelfsprekend overbodig. De goedkeuring bestond mogelijk uit het stilzwijgen van de raadsleden. 

Wie zwijgt stemt ook in politiek opzicht kennelijk toe.

Hetgeen op bladzijde 2 onder ad 3 is verwoord is veelzeggend voor de manier waarop de voorzitter van de gemeenteraad met onafhankelijk onderzoek omgaat.

Als men van een burgemeester een brief krijgt zoals deze die aangeeft dat een gerenommeerd accountantsbureau onderzoek naar fraude van de besteding van het fractiebudget van Gemeentebelangen zal doen dan wekt dat het vertrouwen dat het onderzoek onafhankelijk en gedegen zal plaatsvinden.

Naar ik aanneem zal Deloitte Bijzonder Opsporingsonderzoek en Integriteitsadvies haar goede naam niet te grabbel gooien bij een onderzoek naar fraude in de gemeenteraad van Westerveld.

Maar in deze casus heeft de opdrachtgever van het onderzoek over de weergave van de feitelijke gegevens een andere opvatting dan de samenstellers van het rapport.

Met andere woorden: de onderzoekers van Deloitte hebben dan wel een rapport uitgebracht maar een oude gezegswijs in bestuurskringen luidt: wie betaalt bepaalt! Mijn slotsom luidt dan ook, dat de onderzoekskosten feitelijk weggegooid geld zijn.

In een eerder bijdrage liet ik weten dat het naar mijn opvatting kennelijk zo is, dat de raadsleden De Haas en Wiarda niet nat worden, omdat ze - overigens niet geheel risicoloos - onder de paraplu van de voorzitter van de gemeenteraad van Westerveld hebben plaatsgenomen. Gelet op het gegeven dat er raadsbreed naar de besteding van de fractiebudgetten onderzoek is gedaan, zijn er mogelijk meer raadsfracties in de fout gegaan. De raadsleden weten dat, zitten erbij, kijken ernaar en keuren daarmee – vanzelfsprekend stilzwijgend – de gang van zaken goed. De spreekwoordelijke doofpot staat kennelijk nog steeds in een hoekje van de raadszaal.

Over achterkamers gesproken …..........................

Wordt vervolgd.  

Stilte

Dit blog vermeldde op 2 februari j.l. de gang van zaken ten aanzien van de resultaten van het onderzoek door Deloitte Bijzonder Onderzoek en Intergriteitsadvies naar aanleiding van de zelfverrijking van de raadsleden De Haas en Wiarda ten laste van de fractiekas van Gemeentebelangen.

De slotsom was, dat de burgemeester de raadsleden op het verkeerde been heeft gezet door het onderzoeksrapport ten onrechte als “niet openbaar” te bestempelen en hen de resultaten van het onderzoek te onthouden. Na ontvangst van dit rapport werd duidelijk, dat de hoofdstukken 5 en 6 kennelijk niet voor ieders ogen bestemd zijn.

Omdat de Wet Openbaarheid van Bestuur stelt dat bestuursdocumenten in beginsel allemaal openbaar zijn met uitzondering van de specifiek in de wet genoemde documenten is vanzelfsprekend tegen deze gang van zaken bezwaar ingediend.

Dit bezwaarschrift kunt u hier lezen.

Zoals u kunt zien is het bezwaarschrift gedagtekend op 3 februari 2012 en aan alle raadsleden en de griffier verzonden. Nagenoeg alle bestuurders van onze gemeente zijn dus op de hoogte gebracht van het feit, dat de rapportage door de burgemeester ten onrechte als “geheim” is aangemerkt en niet aan de raadsleden werd toegezonden.

De website van de gemeente Westerveld vermeldt, dat er op 21 februari j.l. een besloten raadsvergadering is gehouden. De raadsvergadering van 6 maart j.l. verliep zonder dat het er ook maar één woord aan de gang van zaken met het onderzoeksrapport van Deloitte werd vuil gemaakt.

De conclusie kan dan ook geen andere zijn dan dat ook het gedrag van de gemeenteraad van Westerveld als ongewenst moet worden aangemerkt.

Informatie onthouden aan een gemeenteraad door een lid van het college van B&W is een politieke doodzonde. Wanneer een gemeenteraad vervolgens van dit gegeven op de hoogte wordt gebracht en er daarna in het openbaar het zwijgen toe doet is er iets goed mis.

Kennelijk is er van openbaar bestuur in Westerveld geen sprake meer.

Er is geen sprake van een “openbaar bestuur” maar veeleer “een besloten bestuur” dat via alternatief bestuurscircuit zaken doet.

Een verklaring tijdens de raadsvergadering van 5 april 2011, dat “niet integer handelen, bewust of onbewust een doodzonde is.......” komt door deze gang van zaken wel in een heel vreemd daglicht te staan en moet dus niet al te serieus worden genomen.

Wordt vervolgd.  

De achterkamer van de gemeente Westerveld

Op 26 juni 2011 liet ik u weten, dat dezerzijds het vermoeden bestond, dat er in de verslagen van het presidium zaken zouden staan, die de greep in de fractiekas van Gemeentebelangen door de huidige man-vrouw fractie De Haas en Wiarda met de mantel der liefde bedekten.

Kennelijk is de burgemeester van Westerveld inmiddels tot de slotsom gekomen dat weigeren van verzoeken om afschriften van bestuursdocumenten op basis van de Wet Openbaarheid van Bestuur een weinig zinvolle bezigheid is geworden.

De verslagen van de presidiumvergaderingen over 2011 zijn inmiddels in mijn bezit en daaruit blijkt dat het onzichtbaar maken van feitelijke informatie nog steeds een enorm populaire bezigheid is. Geheim is geheim nietwaar?

Zoals ik u eerder liet weten bestaan de verslagen vooral uit zwarte doorhalingen, omdat

“de weggelaten passages teksten bevatten die herleidbaar zijn tot personen. De openbaarmaking van deze passages en het algemeen belang zou niet opwegen tegen het belang van betrokkenen om beschermd te worden in de persoonlijke levenssfeer.”

Kortom: een commissie Stiekem in optima forma.

Dat het presidium bestaat uit mensen die er doelbewust hebben gekozen voor een openbaar ambt en daardoor in de (politieke) schijnwerpers te staan is kennelijk niet relevant.

De tijd lijkt rijp deze uitvoering van de Wet Openbaarheid van Bestuur extern aan de wet te doen toetsen omdat er feitelijk sprake is van onbehoorlijk bestuur.

De kwestie Jan van Dalen blijkt achteraf louter symboolpolitiek te zijn.
Flink doen op de bühne; wel blaffen maar niet (door)bijten.

Over de persoonlijke levenssfeer van alle betrokkenen in het algemeen reik ik u nog deze openbare informatie aan waarbij vooral de hoofd – en nevenfuncties van de raadsleden De Haas en Wiarda opvallen. Als u weet om te gaan met de website van de Gemeente Westerveld moet het ook daar te vinden zijn. Nadere informatie over de leden van de bestuurscommissies is wel rechtstreeks toegankelijk.

Op de inhoud van de presidiumverslagen kom ik in één van de volgende bijdragen terug.

Wordt vervolgd.

Openbaar bestuur?

Echt niet ................

Ongewenst gedrag

Eind maart ontvingen de gemeenteraadsleden van Westerveld deze brief waarin hen werd medegedeeld dat het onderzoeksrapport van Deloitte Bijzonder Onderzoek en Integriteitsadvies naar het declaratiegedrag van de raadsleden De Haas en Wiarda niet openbaar zou zijn. De gedragscode van de Nederlandse Beroepsorganisatie van Accountants zou dat niet toestaan. De raadsleden bleven dus van het rapport verstoken.

Omdat een gemeentebestuur vanzelfsprekend niet gebonden is aan een gedragscode van een vereniging heb ik het resultaat van het fraudeonderzoek op basis van de Wet Openbaarheid van Bestuur opgevraagd.

Wat blijkt?

Het rapport is wel openbaar en u kunt het zo u wenst via deze link in elk geval gedeeltelijk lezen.

Als ik op bladzijde 5 de laatste alinea lees was het rapport uitsluitend bestemd voor de burgemeester. Ook vermeldt het rapport:

“De burgemeester zal – daar waar aan de orde – zelf op grond van de criteria in de Wet Openbaarmaking Bestuur – moeten afwegen of de inhoud van het rapport openbaar wordt gemaakt danwel geheim gehouden.”

Overigens: de Wet Openbaarmaking Bestuur bestaat niet maar dit terzijde.

Thans moet worden vastgesteld, dat de burgemeester doelbewust het besluit heeft genomen de gemeenteraad en daarmee de vertegenwoordiging van de inwoners van Westerveld en derhalve ook de burgers van Westerveld niet te informeren omtrent de uitkomsten van het fraudeonderzoek naar het declaratiegedrag van de raadsleden De Haas en Wiarda. 

Nagenoeg alle raadsfracties gaven eerder aan hun oordeel ten aanzien van de integriteit van de raadsleden De Haas en Wiarda in deze kwestie op te schorten totdat de inhoud van het Deloitte-rapport bekend zou zijn.

Als er echter geen rapport is kan men zich ook geen mening vormen. Het gevolg daarvan is, zoals in een eerder berichtje is aangegeven: de bestuurlijke doofpot.

“Een beetje integer bestaat niet” zei wijlen Ien Dales in 1992.

Tijdens de raadsvergadering van 5 april 2011 liet de fractievoorzitter van de grootste fractie in de raad - de VVD - weten, dat “niet integer handelen, bewust of onbewust een doodzonde is voor iemand die werkt bij de overheid.”

Ik wacht de vragen van de fractie(s) aan de burgemeester in een volgende raadsvergadering met belangstelling af.

Wordt vervolgd.