Politiek

Gisteravond werd ik in de gelegenheid gesteld mijn bezwaar toe te lichten tegen het besluit van de voorzitter van de gemeenteraad mij nagenoeg onleesbare verslagen van de beraadslagingen van het presidium van de gemeenteraad van Westerveld over 2011 te doen toekomen. 

Ook gisteravond moest ik tijdens de zitting van de commissie van advies voor de bezwaar- en beroepschriften vaststellen, dat voor de zoveelste keer mijn bezwaren door de voorzitter van de gemeenteraad onjuist waren geciteerd en dat deze gang van zaken directe gevolgen heeft gehad op zijn verweer tegen mijn bezwaren. Zie ook mijn berichtje van 21 mei j.l.

Het bezwaarschrift en het verweer daartegen kunt u door aanklikken nogmaals oproepen en lezen.

Waar ik u nu op wil wijzen is het volgende.

In het eerste besluit van 24 februari 2012 stelt de raadsvoorzitter bij het tweede opsommingsteken, dat bij verzoek wordt gehonoreerd met inbegrip van alle daarbij behorende (digitale) documenten.

Alleen: de laatste stukken heb ik nooit ontvangen en daartegen is dus bezwaar aangetekend. Een burger mag er toch op vertrouwen dat ook de lokale overheid zijn toezeggingen nakomt.

In het verweerschrift kunt u onder 2a. wordt tegen het achterhouden van deze documenten aangevoerd, dat dat ik er niet om zou hebben gevraagd terwijl het verzoek daartoe toch helder is.

Eerst toezeggen en dan de schuld voor het niet verstrekken bij een ander leggen: een gang van zaken die kennelijk in het openbaar bestuur te doen gebruikelijk is. Mogelijk is de reden voor bovenstaand gedrag nog interessanter.

Het verweer onder 2d. stelt dat

“Mits zorgvuldig toegepast kunnen ook leden van het presidium beschermd worden door de uitzonderingsgronden van de WOB.”

De reden dat de documenten nagenoeg onleesbaar zijn gemaakt is dus dat de leden van het presidium kennelijk beschermd moeten worden.

Voor de goede orde: we spreken in deze kwestie over burgers die lid zijn van een politieke partij en die zich beschikbaar hebben gesteld voor een publiek ambt als gemeenteraadslid. Daarna zijn ze door hun fractie gekozen als fractievoorzitter en hebben dus willens en wetens in het presidium plaatsgenomen. Bij belangrijke onderwerpen voeren ze in de raad in het openbaar het woord namens hun fractie. Ze geven interviews aan de lokale media en staan dus volop in de openbare schijnwerpers en staan met naam en toenaam op de gemeentelijke website.

Voor politici geldt in belangrijke mate: als je niet tegen de warmte kan moet je niet naar de tropen gaan!

Het voorgaande gaat kennelijk niet op in Westerveld. Daar staat ter bescherming van de raadsleden Jelle de Haas en Inge Wiarda een doofpot die door de raadsvoorzitter wordt beheerd.
Kennelijk heeft de partner-fractie Jelle de Haas en Inge Wiarda niet in de gaten, dat er een zegswijs is dat zegt, dat bedriegers zelf uiteindelijk ook worden bedrogen. Schijnheiligheid acht ik overigens is één van de ergste vormen van bedrog. En politiek is politiek nietwaar?

Wordt vervolgd.